|
მირიან ბატონიშვილს |
|
მეორე
რა−ი−ცა, გა−ნათ−ლე−ბუ−ლო,გებრ−ძა−ნეს ჩემ−გან წე−რი−თა, -
ას−ჯერ მად−ლო−ბით მკი−თხვე−ლი.
მე ვე−რა გავ−ძეხ მზე−რი−თა
ქე−ბა მო−გიძღვ−ნა, ვი−თა ვთქვა,
რა გკად−რო შე−სა−ფე−რი−თა?
მუ−ქა−ფად ღმერთ−მან გვირგ−ვი−ნი
შე−გიქმ−ნას თვი−სის ცე−რი−თა!
ხრმალ−თა და ქაფ−ქირთ ღი−რე−ბა,
რად−გან ოს−მალ−თა გვჭი−რე−ბა,
მათ ვინ−ღა ა−ე−ხი−რე−ბა,
რა გინდ სით ი−ყოს ხში−რე−ბა?
მე მა−თი ა−სე მცი−რე−ბა
ა−რო−დეს შე−მე−ჭი−რე−ბა,
გარ−ნა თუ ჩე−მი მწი−რე−ბა
ჰსჯუ−ლად არ და−მე−ფი−რე−ბა!
თქვენ მღვდელ−სა თვი−სი ნა−წე−რი
სა−ამჯმ−ნოდ გა[ა]ხდევინეთ.
ცო−ცხალ−სა ტყავ−სა ვინ გახ−დის?
მაგ−რამ მას გა−ახ−დე−ვი−ნეთ!
მა−გის აქ სირ−ბილს და მან−და
ეს რა−დღა გარ−დახ−დე−ვი−ნეთ?
ჭო−პოს ლა−პო−ბით პირს ქა−ფი
ქაფ−ქი−რით მო−ახ−დე−ვი−ნეთ!
სხვა მო−გახ−სე−ნო უ−ცხო−ი,
ეს ქვრი−მად და−მი−თე−სი−ა:
თქვენც გეხ−სე−ნე−ბათ, ყი−ზილ−ბაშთ
რა ჰსჯუ−ლი აქვთ და წე−სი−ა.
თვი−სი ლა−ქი−ა მან მოკ−ლა,
ა−მა−ზედ რა უბრ−მე−სი−ა;
სხვას პოს−ლა−ნიკ−სა სისხლ−სა ს−თხოვს.
ჭირ−ში ჰყავს და−ნამკვ−ნე−სი−ა.
ნე−ტა გიჩ−ვე−ნათ, ა−მა−ზე
ვი−თა კასკა−სებს გრი−გო−რი.
სევ−დით გა−ნე−ყო და−ლაქ−სა,
თქვა: "თა−მა−ზას−თან ვი−გო−რი".
მე−ო−რე გრი−გორს მოს−ტე−ხეს
ხე−ლი; კრივ-კულაჩს ი−გო−რი.
თუ ა−სე ას−ტყდენ, ვერ, ვგო−ნებ,
გარ−დავ−ლონ ჩიმი-დიდგორი!
ბესიკი
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
