დედოფალს ანაზედ
ა−მა სი−ტყვი−თა მხმო−ბე−ლი,
ა−მა მუხთ−ლი−სა სოფ−ლი−სა
მა−გი−ნე−ბე−ლი, მგმო−ბე−ლი:
მო−ნა ვარ მი−სი მუ−დამ ჟამ
და მი−სი შე−მამ−კო−ბე−ლი, -
ი−გი−ა ჩე−მი ხელმ−წი−ფე
და ჩე−მი და−მადნობელი!
ფუ−ცავ, მე არ−ვინ მი−ხი−ლავს,
რომ არს შვე−ნე−ბით ა−ნა−ო!
მთვა−რე−სა ეზ−რა−ხე−ბო−და:
„შენ ვერ ხარ ჩე−მისთა−ნა−ო!“
ვარსკვ−ლავ−ნი მუ−დამ სა−მო−ნოდ
გარს უდ−გენ თანის-თა−ნა−ო.
მხილ−ველ−ნო, და−მე−მოწ−მე−ნით:
კარ−გი ყო−ფი−ლა გა−ნა−ო?
ცნო−ბა მი−მი−ღო და გუ−ლი,
სევ−დით შემ−ზღუ−და ანა−მან;
კვლავ მომკ−ლა მის−მან ცი−ალ−მან
და წელ−თა მიმოტანა−მან;
კო−კობ−სა ვარდ−სა ნარ−გიზ−მან
აპ−კუ−რა ცრემ−ლი, ანა−მა.
ჯობს, რომ არ ყვან−დეს მიჯ−ნუ−რი,
ან მოკ−ლას ა−მის−თა−ნა მან!
ი−ა−გუნ−დი მო−ცი−ნა−რობს:
„მარ−გა−ლიტ−ნო, მიახელ−თო!“
სა−თის ტბიდ−გან ი−სარს ისვ−რის:
ვინ გა−უვ−ლის ახ−ლოს ველ−თო?
და−ლახვ−რავს და მძი−მედ დაჰ−კოდს,
ველს გა−ნაბ−ნევ დი−ა ხელ−თო!
ნე−ტარ−თა−ო ქონ−დეს ეს გზად;
უ−ვი−ცა−დი გიახელ−თო.
მი−მი−ღო ცნო−ბა, -
არ ძალ−მიძს მკო−ბა, -
ჩემ−მა ხელმქმ−ნელ−მან, ლა−მაზმან ა−მან!
შე−მო−სა ხე−ლი,
ით−ნო სახე−ლი
მის−მან მგვა−ნე−მან პაწაწანა−მან;
ალ−ხი−ნა გუ−ლი,
წყლულ-დადაგუ−ლი,
წყა−ლო−ბი−ან−მან მის−მან შანა−მან.
თქმუ−ლი−ა ძვე−ლად:
„ვინც ი−ყო ხე−ლად,
ატრ−ფე და მოგკ−ლას ა−მის−თა−ნა−მან!“
ხელმ−წი−ფევ, გუ−ლი
შენ−თან-ა ბმუ−ლი,
წყა−ლო−ბი−ა−ნად მომ−ცე−მო შვე−ბის!
ნა−ზად ვინ ირთ−ვი,
პი−რი მიირთ−ვი
სიკვ−დიდმ−დე მტკი−ცე შენ−თა ნახ−ლე−ბის!
თუმ−ცა [რა] გცო−დე,
ვი−ყო შემ−ცო−დე,
შენ−გან წყა−ლო−ბით ნუ მელ−ხი−ნე−ბის!
გი−მუხთ−ლო, ე−სე
ვი−ყოცა მკვნე−სე,
შენ−განცა კი−დე ვი−ყო-ცა სხვე−ბის!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
წაახალისეთ ეთიკური დილემების განხილვა
განიხილეთ ეთიკური დილემები ბავშვთან ერთად და დაეხმარეთ მას, მიიღოს ეთიკური გადაწყვეტილებები.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა პატარებისთვის)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ეცეკვებოდა ხეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
ორი დათვინინო მზესელი |
|
ჩემს მინერვასდავით მაჩაბელი |
 |
ჭაღარააკაკი წერეთელი |
|
ქართლოსდავით მაჩაბელი |
 |
კიდევაც ვნახავ გაზაფხულსვაჟა–ფშაველა |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
სათვალენოდარ დუმბაძე |
 |
თეთრი ფარდაელიზბარ გაბუნია |
 |
ჭ - ოტილელა გაბური |
|
სკოლისაკენთინათინ კვირიკაძე |
 |
რუსთაველ!ალექსანდრე ორბელიანი |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
ბოსტნეულის ამბავიიულან ტუვიმი |
 |
რთველიმანანა ტონია |
 |
ნანაილია ჭავჭავაძე |
 |
ქებათა ქება ნიკორწმინდასგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
მელაკუდას მაღაზიავასილ გულეური |
