|
ქარი არხევდა იტალურ შობის ხეს ტრიპოლისში |
|
თოვ−ლით მო−სი−ლი ღა−მე,
მი−წას ე−დე−ბა ცე−ლი -
ფან−ტას−ტი−უ−რი რა−მე...
ღა−მით ფერ−დო−ბებს ფიქ−რის
ეს−ხა ღვა−რი და თქე−ში,
აწ პრო−პე−ლე−რი მიჰქ−რის
და დუ−მი−ლი−ა ტყე−ში.
ა−მო−ზი−დუ−ლო დი−ლა,
მკრთა−ლო დღი−უ−რო მთვა−რე!
ლურ−ჯად ელ−ვა−რებს სი−ლა,
გა−ყი−ნუ−ლი−ა მხა−რე.
მე მეზ−მა−ნე−ბა პალ−მა,
შო−ბის ხე−ებ−ში რგუ−ლი,
ერთ−მა ბო−როტ−მა რკალ−მა
მას−ზე დაჰ−კი−და გუ−ლი.
ი−გი ხე ა−რის თალ−ხის
მწა−რე მი−რო−ნის ცხე−ბა,
მშვი−დო−ბი−ა−ნი ხალ−ხის
მას−ზე ჰკი−დი−ა წყე−ბა.
გა−წყდა მრა−ვა−ლი ტო−მი,
გუ−ლი რკი−ნის და თუ−ჯის,
მო−დის მსოფ−ლი−ო ო−მი
და კა−ნო−ნა−და ქუ−ჩის.
მო−დის მედ−გა−რი გრდემ−ლი
ცე−ცხლით, ტყვი−ით და რღვე−ვით.
ვის არ უგრძვ−ნი−ა ცრემ−ლი
შო−ბის ხე−ე−ბის რხე−ვით?
მი−წა მო−იც−ვა ალ−მა,
თოვ−ლიც მო−ვი−და თეთ−რი.
ფან−ტას−ტი−უ−რი პალ−მა
დგას შემ−კო−ბი−ლი ცხედ−რით.
სუ−ლი ო−მე−ბით ბო−დავს,
სუ−ლი სავ−სე−ა სისხ−ლით,
კაც−თა თვი−თე−ულ ცოდ−ვას
ითვ−ლის თვი−თე−ულ მისხ−ლით.
რა სა−ჭი−რო−ა თალ−ხი,
თუ უ−გუ−ლოდ და ძა−ლად
მშვი−დო−ბი−ა−ნი ხალ−ხი
და−ემს−გავ−სე−ბა ჯა−ლათს?
ვი−საც უ−ნა−ხავს ნის−ლი
და არ ჰქო−ნი−ა სახ−ლი,
მას გუ−ლიდან სჩქეფს სისხ−ლი
და სისხლს უ−ლო−კავს ძაღ−ლი.
გა−ფით−რე−ბუ−ლო დი−ლა,
გა−ფით−რე−ბუ−ლო მთე−ბო,
ცას გა−დას−ცილ−და ლი−ლა
და ნის−ლიანი თე−ბო.
გალაკტიონ ტაბიძე 1919
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
