|
ეს მშობლიური ქარია |
|
შავ−მა ნისლ−მა და−ნის−ლა
მთე−ბი და−ღეს−ტა−ნი−სა,
ა−ი−მართ−ნენ კოშ−კე−ბი
ცი−სა და ნეს−ტა−ნი−სა.
გახ−სოვს? ტო−ტი ქა−რი−სა
ა−ქა−ნებ−და მთვა−რე−სა...
“ნე−ტა ახ−ლა სა−და ხარ
და რო−მელ−სა მხარესა”.
მგლო−ვი−ა−რე ბინ−დე−ბით
ი−ბუ−რე−ბა ყვა−რე−ლი,
ვა−ზით და სი−მინ−დე−ბით
მი−დის გზა საყვა−რე−ლი:
ჩანს შო−რე−ულ ჩრდი−ლე−ბის
კი−დე−ებ−ზე მონ−თე−ბა
და ომ−გა−დახ−დი−ლე−ბის
ოხვ−რა მო−მა−გონ−დე−ბა.
შავ−მა ნისლ−მა და−ნის−ლა
მთე−ბი და−ღეს−ტა−ნი−სა,
ე−ცე−მი−ან კოშ−კე−ბი
ცი−სა და ნეს−ტა−ნი−სა.
II
ეს მშობ−ლი−უ−რი ქა−რი−ა.
ეს სო−ფე−ლი−ა მძი−ნა−რე.
არ ვი−ცი, რად მი−ხა−რი−ა:
ვა−ზი, ყა−ნე−ბი, მდი−ნა−რე.
დღემ ნის−ლი შე−მო−იხ−ვი−ა,
გზაც სი−ა−რულ−მა და−ლი−ა,
ის - ძვე−ლისძ−ვე−ლი ცი−ხე−ა,
იქ კი−დევ წინანდა−ლი−ა.
წი−ნან−დალს ვა−ზი ამშ−ვე−ნებს,
ახ−მე−ტას - ვაშ−ლი წი−თე−ლი.
რო−გორ რთავს, რო−გორ ა−შე−ნებს
ა−კი−დო−ე−ბის მკი−დე−ლი.
იქ ტყე−ა მთვა−რით ქსო−ვი−ლი,
ვით ლო−ენგ−რი−ნეს სიზმ−რი,
ლაჟ−ვარ−დით გა−და−თო−ვი−ლი
და ვერ−ცხლით ნა−თი−ლის−მა−რი.
III
შუ−ქი გა−ი−შა−ლა,
წყა−ლი და−ი−ფე−რა,
სი−ო და−ი−ბე−რა,
ჩა−ლა გაიჩა−ლა,
სიზ−მარს ა−ბა−რი−ა
ვე−ლი შე−ნა−ფე−რი...
ახ−ლა ყვე−ლა−ფე−რი
ოქ−როს ზღა−პა−რი−ა.
არც ხმა, არც ჩურ−ჩუ−ლი,
ბი−ნა - მი−ნაგ−ნე−ბი,
თვა−ლებ−და−ლურ−ჯუ−ლი
თრთი−ან ი−ალქ−ნე−ბი.
ძი−ლი მე−გო−ნე−ბა:
უ−ცებ ქა−ო−სი−დან
მთვა−რემ ა−მო−ზი−და
ლურ−ჯი მო−გო−ნე−ბა.
გალაკტიონ ტაბიძე 1922
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
