|
ქართული ორნამენტი |
|
გრძნო−ბი−ე−რი−ა ზმა−ნე−ბა,
ეს მზე ჩუ−ქურთ−მა, ეს სწო−რი
ხა−ზე−ბის ა−ხო−ვა−ნე−ბა!
ღვრის ი−ის−ფე−რი დღე ლბი−ლი
ოც−ნე−ბას ცის−ფერ რა−მე−ზე:
ნანგ−რევ−ზე ა−რის გაშ−ლი−ლი
დი−დე−ბა და სი−ლა−მა−ზე.
ვე−ლუ−რი, მო−უ−ნათვ−ლე−ლი
ქვის ცი−ვი, რუ−ხი გა−გე−ბა,
ად−ვი−ლად ა−რის სათ−ლე−ლი
და თბი−ლად - და−ქან−და−კე−ბა.
ქვა - გა−ნა ქვა−ა? ეს რთუ−ლი
ნიშ−ნე−ბი, ჩემთ−ვის ნა−თე−ლი,
გა−ცო−ცხლე−ბუ−ლი ქვის გუ−ლი
ჟღერს, რო−გორც კო−რი−ან−ტე−ლი.
ქვა, მო−წყვე−ტი−ლი აქ კლდე−ებს,
ქვა კი არ ა−რის - სი−მი−ა.
გარ−და−სულ სა−უ−კუ−ნე−ებს
ე−ტყვი: ეს თქვე−ნი ღი−მი−ა.
აქ ბევ−რი სისხ−ლი დაღ−ვა−რეს.
მებრ−ძო−ლი, ბევრ−ჯერ მი−ნა−ხავს,
ჩუ−ქურთ−მის ნა−ტეხს საყ−ვა−რელს
ო−მის დროს უ−ბით ი−ნა−ხავს.
გალაკტიონ ტაბიძე 1941
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
