|
ვერაფერი გამიგია... |
|
ცხოვ−რე−ბა−ში რა ხდე−ბა;
ყვე−ლა−ფე−რი წა−მი−გი−ა -
მე−გობ−რე−ბი მაკლ−დე−ბა.
ბრა−უ−ნინ−გით არ მომკვ−და−რან,
ვინც დღეს ჩემთ−ვის მკვდა−რი−ა,
არც ფანჯ−რი−დან გად−მომხ−ტა−რან
მშვე−ნი−ე−რად ა−რი−ან.
უფ−რო ხში−რად ახ−ლა შინ ვარ,
წვი−მას ვნატ−რობ შხა−პუ−ნას:
შევს−ვათ! ყვე−ლა თა−ვის წვრილ−მან
საზ−რუ−ნავ−ში ჩაფ−ლუ−ლა!
ყვე−ლა თა−ვის ნავ−ში სხდე−ბა,
ყვე−ლამ სა−დღაც გა−ცუ−რა,
ყვე−ლა კვდე−ბა, გუ−ლი მ−წყდე−ბა
წა−სუ−ლან და წა−სუ−ლან!
და დღე−ე−ბი გა−დის ზან−ტად,
ღა−მე−ე−ბი გროვ−დე−ბა,
ვი−ღაც უ−საშ−ვე−ლო ლან−დად
მწუხრ−ში მი−ახ−ლოვ−დე−ბა...
მინ−და მთა−ზე ა−ვირ−ბი−ნო,
ზღვის მიქ−ცე−ვა ვი−ხი−ლო,
თავ−ში ხე−ლი წა−ვი−ში−ნო
რაც მომხვ−დე−ბა, ვიყ−ვი−რო.
მურმან ლებანიძე
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
