მთას
ღრუბ−ლებს ზე−ვი−დან თეთრ-სპეტაკად გა−მომ−ზი−რა−ლი,
და დგე−ხარ შენთ−ვის, დი−დე−ბუ−ლი, თა−ვი−სუ−ფა−ლი,
ა−რა−ვის მო−ნა, არც ა−რა−ვის ბატონ-უფალი!
დგე−ხარ დღი−დან−ვე გა−ჩე−ნი−სა და კვლავც იდ−გე−ბი;
ვე−რას გაკ−ლე−ბენ ა−თა−სო−ბით მიმქ−რო−ლი წლე−ბი:
მოდგ−მა მოდგ−მას სცვლის შენს გარ−შე−მო და ე−რი ერ−სა,
შენ-კი, რაც ი−ყავ, ი−გი−ვე ხარ, არ იცვ−ლი ფერ−სა!
დი−ლას მზის სხივ−ნი ყვე−ლა−ზე წინ შენ გეხ−ვე−ვი−ან;
ა−თას ფრად მბრ−ჭყვი−ნავ ძვირ−ფას თვლე−ბად ზედ გებ−ნე−ვი−ან
და სა−ღა−მო−საც, რა გვირგ−ვი−ნად და−გედგ−მე−ბი−ან,
კვლავ ყვე−ლა−ზედვე უფ−რო გვი−ან გე−თხო−ვე−ბი−ან!
შენთ−ვის ერ−თი−ა, ავ−და−რი−ა, თუ ა−რის და−რი,
მყუდ−რო−ე−ბა−ა, თუ ზუ−ზუ−ნებს და კვნე−სის ქა−რი;
დღე−ა მშფო−თა−ვი, თუ ღა−მე−ა, მშვი−დი და წყნა−რი;
მზე დაგ−ქათ−ქა−თებს, თუ დაგ−ნა−თის მთვა−რე, ნარ−ნა−რი!
რო−ცა და−რია, შორს, შორს სჩან−ხარ, გაბრ−წყინ−ვე−ბუ−ლი,
ზღაპ−რულ, გამჭ−ვირ−ვალ, ლურჯ პირ−ბა−დე ა−ფა−რე−ბუ−ლი;
რო−ცა ავდა−რი, - შა−ვის ნის−ლით ხარ შე−ბურ−ვი−ლი,
თით−ქო ცოდ−ნი−საც, გარს რა ხდე−ბა, არ გაქვს სურ−ვი−ლი!
დე, წვიმ−დეს, თოვ−დეს!.. დე, ე−ლავ−დეს, ქუხ−დეს გრგვი−ნავ−დეს!
მთე−ლი ქვე−ყა−ნა ში−ში−სა−გან ძრწო−დეს, გმი−ნავ−დეს
და ცა წა−ლეკ−ვას ი−მუქ−რო−დეს, გან−რის−ხე−ბუ−ლი,
შენ ყურს არ უგ−დებ, - დგე−ხარ ი−სევ დამშვ−ვი−დე−ბუ−ლი!..
(სხვას ა−რას ართ−მევ და, რა−ცა გაქვს, სხვისთ−ვის ა−რა გშურს
ყვე−ლა სარ−გებ−ლობს სიმ−დიდ−რი−თა შე−ნით, ვი−საც სურს:
მწე−რი, ქვემ−რო−მი, ტყის ნა−დი−რი და ცის ფრინ−ვე−ლი-
ყვე−ლასთვის სუფ−რა გაშ−ლი−ლი−ა, და−უ−ლე−ვე−ლი!
და თვი−თონ კა−ციც, თავს ბუ−ნე−ბის მე−ფედ რომ სა−ხავს,
თუმც შენს მწვერ−ვალ−ზედ ა−მო−სუ−ლი არც-კი გი−ნა−ხავს,
და, ძლივს მცო−ცა−ვი იქ, ძირს სა−დღაც უფ−რო მატლ−სა ჰგავს,
ხან სა−შოვ−რისთ−ვის, ხან სა−ა−მოდ ხში−რად მოგ−მარ−თავს!
და თან ჰგო−ნი−ა, ვით სამ−ყა−როს მცი−რე ნა−წი−ლი,
შენც მხო−ლოდ ი−მის მოსახმა−რად ხარ გა−ჩე−ნი−ლი!..
რა გე−ნაღვ−ლე−ბა?.. დე, ოც−ნე−ბით ა−მით ი−ცო−ცხლოს,
სა−ნამ, ვით მატლს−ვე, არ მო−უ−ღებს სიკვ−დი−ლი ბო−ლოს!..
ნე−ტა შენ, მთა−ო, ცას რომ სწვდე−ბა შე−ნი მწვერ−ვა−ლი,
ღრუბ−ლებს ზე−ვი−დან თეთრ-სპეტაკად გა−მომ−ზი−რა−ლი!
ნე−ტავ შენ, მთა−ო, დი−დე−ბუ−ლო, თა−ვი−სუ−ფა−ლო,
ა−რა−ვის მო−ნავ, არც ა−რა−ვის ბატონ-უფალო!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
იმის ნაცვლად, რომ უბრალოდ თქვათ „შენ შესანიშნავი ხარ“, ეცადეთ იყოთ კონკრეტული იმის შესახებ, თუ რა გააკეთა თქვენმა შვილმა და რატომ იმსახურებს დადებით გამოხმაურებას. თქვენ შეიძლება თქვათ: „ვაფასებ იმას, რომ ორცხობილას სათხოვნელად მოხვედი და მელოდებოდი მანამ, სანამ ტელეფონზე საუბარს არ დავასრულებდი“.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა პატარებისთვის)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ეცეკვებოდა ხეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
პრანჭიებინოდარ დუმბაძე |
 |
თოვლაობაიროდიონ ევდოშვილი |
 |
უცოდინრობის წამალიმანანა ტონია |
 |
საახალწლო სურათიდომენტი თომაშვილი |
 |
თოვლითამარ ფხაკაძე |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
ტყე-ველილუარა ჭანტურია |
 |
შეჰხედეთ ერთი ღრუბელსავაჟა–ფშაველა |
 |
შოკოლადის პომადანუნუ ჯანელიძე |
 |
მაისინანა გასვიანი |
 |
იანესტან კუპრავა |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
მნათობთადმიბესიკი |
|
მთათ ძილივაჟა–ფშაველა |
 |
რთველირაფიელ ერისთავი |
 |
ხმა კატამონთანირაკლი აბაშიძე |
 |
აღმართ-აღმართაკაკი წერეთელი |
