|
ღრუბლები და მთვარე |
|
და−აბ−ნე−ლონ ბად−რი მთვა−რე
(სჩანს, შე−შურ−დათ მის სი−ტურ−ფე
სი−ნა−ზე და სი−ნარ−ნა−რე!);
შე−იკ−რიბ−ნენ ყვე−ლა ერ−თად,
შე−ი−კუმშ−ნენ, მთლად გა−შავდ−ნენ
და, მი−მა−ვალს თა−ვისს გზა−ზე,
ღა−მის მნა−თობს მედგ−რად დახვდ−ნენ;
მაგ−რამ მთვა−რემ არც შეჰ−ხე−და,
სწრაფ გას−ცუ−რა ის ად−გი−ლი
და დას−ტო−ვა ღრუ−ბელთ გრო−ვა,
პირ−ში ჩა−ლა გა−მოვ−ლი−ლი;
გას−ცუ−რა და ქვე−ყა−ნა−სა
მან ნა−თე−ლი კვლავ მოჰ−ფი−ნა,
ღა−მის მეხ−რის და მგზავ−რის გულს
სი−ხა−რუ−ლი აგრძ−ნო−ბი−ნა;
ავ ღრუბლებს-კი სა−ი−დან−ღაც
მძლავრ−მა ქარ−მა და−უ−ბე−რა,
ცხრა მთას ი−ქით გა−დაჰ−ფან−ტა,
ერთ წამ−საც არ გა−ა−ჩე−რა!..
დუტუ მეგრელი
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
