|
დაბნელდა სული, გარშემოც ბნელა |
|
სი−ცი−ვე მკვიდ−რობს ეხ−ლა ჩემ გულ−ში;
ა−ღარ მაქვს საზრ−დო სუ−ლისათვის მე
არც სი−ძულ−ვილ−ში, არც სიყ−ვა−რულ−ში.
დიდ−ხანს ვებრ−ძო−დი სიმ−დაბ−ლეს, მტრო−ბას,
და გა−ვი−მაგ−რე ჭა−ბუ−კი მკლა−ვი.
ბევრ−ჯერ მა−მარ−ცხეს, მაგ−რამ არ−ვის წინ
არ მო−მიხ−რი−ა ა−მა−ყი თა−ვი.
ვი−საც ვებრ−ძო−დი, ბრძო−ლად არ ჰღირდ−ნენ,
გვი−ან შე−ვი−ტყე ეს ცდო−მი−ლე−ბა;
ეხ−ლა მათ სა−ზი−ზღ, მდა−ბალ მტრო−ბა−ზედ
არც მე−ცი−ნე−ბა, არც მე−ტი−რე−ბა.
დაბ−ნელ−და სუ−ლი, გარ−შე−მოც ბნე−ლა,
სი−ცი−ვე მკვიდ−რობს ეხ−ლა ჩემ გულ−ში;
ა−ღარ მაქვს საზრ−დო სუ−ლისათვის მე
არც სი−ძულ−ვილ−ში, არც სიყ−ვა−რულ−ში!
ილია ჭავჭავაძე 25 დეკემბერი, 1860წ. პეტერბურგი
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
