|
პოეტი |
|
ვით ფრინ−ველ−მა გა−რე−გან−მა;
ა−რა მარ−ტო ტკბილ ხმე−ბისთ−ვის
გა−მომგ−ზავ−ნა ქვეყ−ნად ცა−მა.
მე ცა მნიშ−ნავს და ე−რი მზრდის,
მიწიე−რი ზე−ცი−ერ−სა;
ღმერთ−თან მისთ−ვის ვლაპა−რაკობ,
რომ წარ−ვუძღ−ვე წი−ნა ერ−სა.
დი−დის ღმერ−თის სა−კურ−თხევ−ლის
მისთ−ვის ღვი−ვის ცე−ცხლი გულ−ში,
რომ ე−რისა მოძ−მედ ვი−ყო
ჭმუნ−ვა−სა და სი−ხა−რულ−ში;
ე−რის წყლუ−ლი მაჩნ−დეს წყლუ−ლად,
მე−წო−დეს მის ტანჯ−ვით სუ−ლი,
მის ბე−დით და უ−ბე−დო−ბით
და−მე−და−გოს მტკი−ცე გუ−ლი...
მა−შინ ცი−დამ ნა−პერწ−კა−ლი
თუ აღ−მი−ფეთქს გულ−ში ცე−ცხლსა,
მა−შინ ვიმ−ღერ, მხო−ლოდ მა−შინ
მოვსწ−მენდ ერ−საც ტანჯ−ვის ცრემლ−სა!
ილია ჭავჭავაძე 23 ივლისი, 1860 წ./პავლოვსკი.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
