|
სული ობოლი |
|
ნუ ვინ სჩი−ვის თა−ვის უთ−ვის−ტო−მო−ბას!
საბ−რა−ლო−ა მხო−ლოდ სუ−ლით ო−ბო−ლი,
ძნელ−ღა პო−ვოს, რა და−კარ−გოს მან ტო−ლი!
მე−გო−ბარ−თა, ნა−თე−სავთ მოკ−ლე−ბუ−ლი,
ი−სევ ჩქა−რად ჰპო−ვებს სა−ნაცვ−ლოს გუ−ლი;
მაგ−რამ ერ−თხელ და−ობ−ლე−ბუ−ლი სუ−ლი
მა−რად ით−მენს უ−ნუ−გე−შო−ბას კრუ−ლი!
არ−ღა−რა აქვს მას ნდო−ბა ა−მა სოფ−ლის;
ე−ში−ნი−ან, იკრ−ძალ−ვის, არ−ღა ი−ცის,
ვის ა−უ−წყოს და−ფა−რუ−ლი მან გრძნო−ბა,
ე−ფიქ−რე−ბა ხელ−მე−ო−რედ მას ნდო−ბა!
ძნე−ლი ა−რის მარ−ტო−ო−ბა სუ−ლისა:
მას ელტ−ვი−ან სი−ა−მე−ნი სოფ−ლისა,
მა−რად ახ−სოვს მას და−კარგ−ვა სწო−რი−სა,
ოხვ−რა ა−რის შვე−ბა უ−ბე−დუ−რი−სა!
ნიკოლოზ ბარათაშვილი 1839 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
