|
ახალი ქოლგა |
|
მზი−ა და გო−გი
გა−რეთ გა−ვიდ−ნენ
ა−ხა−ლი ქოლ−გით.
სადრ−ბა−ზოს−თან
შე−ჩერ−და მზი−ა:
-ქოლ−გის გახს−ნა რომ
არ შე−მიძ−ლი−ა? . . .
ჰა, თუ ბი−ჭი ხარ,
გახ−სე−ნი, ა−ბა!-
და ქოლ−გა გო−გის
გა−დას−ცა სწრა−ფად.
“თუ ბი−ჭი ხარო“, -
მა−ნამ−დე დინ−ჯი,
მყის−ვე ა−ენ−თო
პა−ტა−რა ბი−ჭი.
ეჭ−ვით და−ხე−და
და−ხუ−რულ ქოლ−გას,
წინ თით−ქოს დი−დი
გა−მოც−და ჰქონ−და.
სა−ხე−ზე ჩრდილ−მა
გა−დუ−ა−რა:
“გავხს−ნი თუ არა?!“-
უ−ეც−რად ბი−ჭი
რა−ინ−დად იქ−ცა:
ი−სე ლა−მა−ზად
და ი−სე მკვირ−ცხლად
გახს−ნა ის ქოლ−გა,
რომ მზი−ამ უ−ცებ,
“ყოჩაღო!“ - თქვა და
ა−კო−ცა შუბლ−ზე. . .
მზე პირს ი−ბან−და,
მზი−ა და გო−გი
მი−ცუნ−ცუ−ლებდ−ნენ
ა−ხა−ლი ქოლ−გით.
გივი ჭიჭინაძე
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
