|
მიყვარს თვალები მიბნედილები |
|
ეშ−ხი−სა ცე−ცხლით და−ქან−ცუ−ლე−ბი;
მაგ−რამ როს ვუჭვ−რეტ, ზამბახ-ვარდთ ვე−ლად
გა−ნე−წონ−ვი−ან მა−თი ის−რე−ბი.
მივხვ−დი, თვა−ლე−ბო, ჩე−მო მკვლე−ლე−ბო, მაგ თქვენ−სა ქცე−ვას,
მაგ−რამ ვით ე−ლით თქვენ−გან კო−დი−ლის თქვენ−გან გაქცე−ვას?
ვი−ცი, რომ მტრო−ბენ გულ−სა მგრძნო−ბელ−სა,
უ−წყა−ლოდ სტანჯ−ვენ უ−ე−ნო მსხვერპლ−სა,
მაგ−რამ რა ი−სართ ზე−ცად აღ−მართ−ვენ,
მათ−ში−ვე ჰპო−ვებს სა−კურ−ნე−ბელ−სა!
თვალ−ნო, ლა−მაზ−ნო, ვინ უძ−ლოს თქვენ−სა ძლი−ერს ბას−რო−ბას,
თუ ა−რა სჭვრეტ−დეს თქვენ−გან სიკვ−დილ−ში თვით უკვ−და−ვე−ბას?
ნიკოლოზ ბარათაშვილი 1842 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
