|
მწოლარე |
|
და ე−ფი−ნა ალ−ვა−თა ხე−ი−ვა−ნის სუმ−ბუ−ლი,
მი−დი−ო−და მდი−ნა−რე, რო−გორც ლურ−ჯი ო−ლა−რი,
და მახ−ლობ−ლად კი−ო−და მე−თორ−მე−ტე ბულ−ბუ−ლი.
და ფოთ−ლე−ბის შრი−ა−ლი ი−ყო, რო−გორც ო−პე−რა,
შო−რე−უ−ლი ბა−ღე−ბი, მე−დე−ას ხნის კა−მა−რა,
უ−ცებ ქარ−მა ზვირ−თე−ბი და−სავ−ლე−თით მო−ბე−რა,
მი−ე−ფა−რა და−ღა−ლულს და ზღვებს გა−და−ა−ბა−რა.
კი−თხუ−ლობ−და პო−ე−ტებს: ედ−გარს, ჰან−რი რე−ნი−ეს
და ლან−დე−ბი ჩქა−რობდ−ნენ ოც−ნე−ბე−ბის კი−დე−ზე
და ვერ წარ−მო−ედ−გი−ნა ბედ−ნი−ერს და მშვე−ნი−ერს
ცა - უფ−რო უ−მაღ−ლე−სი, ცა - უფ−რო უ−დი−დე−სი.
გალაკტიონ ტაბიძე 1919
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
