|
როს ვუკვირდები თავის თავს… |
|
და არ ვემ−დუ−რი მე−ტა−და:
მადლს დავთვ−ლი ა−თა−სო−ბი−თა,
ცოდ−ვა სამ რჩე−ბა კენ−ტა−და,
მხრე−ბი მესხ−მე−ბა, ვიზრ−დე−ბი,
ცად ვი−წევ ა−საფ−რე−ნა−და;
გაჩნ−დე−ბა სით−ღაც ნა−თე−ლი,
გულს ჩა−მიდ−გე−ბა სვე−ტა−და;
ზღვავ−დე−ბა მ−წყობ−რი სი−ტყვე−ბი
ქა−ღალდ−ზე და−სა−ბღერ−ტა−და;
მითრ−თი−ან გუ−ლის სი−მე−ბი
სი−ა−მოვ−ნე−ბის ღმერ−თა−და.
ა−რა ვსთქვა, არ შე−მიძ−ლი−ან,
მო−ნა ვარ მა−შინ ჩან−გი−სა;
ნაც−ნობ−ნი მე−უბ−ნე−ბი−ან:
“ჭი−რი−მე შე−ნის ჰანგისა!”
თა−ვა−დაც მომ−წონს: სა−ა−მოდ,
ხმა მ−წყობ−რად ადის-დადისა;
ჰქუხს ჩან−გი, ა−ღარ ის−ვე−ნებს,
მეც მხო−ლოდ მღე−რა მწა−დი−სა;
იშ−ლე−ბა, მღე−რაში დნე−ბა
ბუ−დე ყვე−ლა სხვა დარ−დი−სა.
ზღვად ვცუ−რავ ნე−ტა−რე−ბი−სა,
წვე−რი ხელ−თა მაქვს კალ−თი−სა,
უფ−ლის და მის−თა მსა−ხურ−თა
ლოცვა-კურთხევა მამ−დი−სა;
კალ−თა−ში ვარ−დი მეშ−ლე−ბა,
თავ−ზე მა−ნა−ნა დამ−დი−სა.
მად−ლო−ბე−ლი ვარ მშობ−ლი−სა,
ჩე−მის გა−ჩე−ნის, გაზრ−დი−სა.
და თუ ცოდ−ვე−ბი მომ−ჭარბ−და,
სდუმს ჩან−გი, გუ−ლი ბნე−ლი−ა,
ვცდი−ლობ, რომ ლა−ღად ვიმ−ღე−რო,
სი−ტყვა გავ−ლე−სო ცხე−ლი−ა;
ა−მა−ოდ ვტან−ჯავ თა−ვის თავს…
ვამ−ხელ და გა−სამ−ხე−ლი−ა:
ი−გივ მარჯ−ვე−ნა და კა−ცი,
ი−გივ კა−ლა−მი მჭრე−ლი−ა
დაჩ−ლუნ−გე−ბუ−ლა, დამდგა−რა,
შე−მოჰხ−ვე−ვი−ა გვე−ლი−ა.
ჯო−ჯო−ხეთ−ში ვარ, ვიწ−ვე−ბი,
გა−ჩე−ნის დღე−სა ვ−წყევ−ლი−ა.
ა−სე ყო−ფი−ლა, მგო−სან−სა
თუ მად−ლი გა−მო−ე−ლი−ა.
ვაჟა–ფშაველა 1907 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
