გაზაფხული

კი−დევ ვე−ღირ−სე გა−ზა−ფხულს,
ცი−დამ მა−ნა−ნის დე−ნა−სა;
ბუ−ნე−ბის გა−მოღ−ვი−ძე−ბას,
ფრინ−ველთ სა−ა−მო სტვე−ნა−სა, -
გუ−შინ მე−გო−ნა, დავ−მუნჯ−დი,
დრეს ი−სევ ვიდ−გამ ე−ნა−სა.
ყურს ვი−ღა უგ−დებს ამ დრო−სა
პი−რად ჭირს, კერ−ძო წყე−ნა−სა?!
მშორ−დე−ბა, თუ რამ ჭკვა−ზე−და
ან გულ−ზე ჟან−გი მდე−ბო−და...
გუ−ლი აძ−გერ−და სხვა−რი−გად:
ვნა−ხე, ზამ−თა−რი კვდე−ბო−და.
მტარ−ვა−ლად გა−მომც−ქი−რა−ლი
მთებ−ზე ყი−ნუ−ლი დნე−ბო−და;
და ჰა სულ-გუ−ლის სი−ცო−ცხლე
სა−მა−რი−და−მა დგე−ბო−და!
ა−ყე−ფე−ბუ−ლან ხე−ვე−ბი,
ცე−ცხლს აკ−ვე−სე−ბენ პი−რი−თა:
ვის მუ−ქა−რა−ზე მი−დი−ან,
ვის აკვ−ნე−სე−ბენ ჭი−რი−თა?
იქ−ნე−ბა მაყ−რე−ბი იყვ−ნენ,
მე−ფე მოჰყ−ვან−დეთ ლხი−ნი−თა?
კარ−თა−ნას უც−დის ა−რაგ−ვი
ვე−ფხვი ალ−მა−სის კბი−ლი−თა:
"მო−ვი−დეს, ვი−ნაც ვა−ჟი−ა!"
ადრტ−ვი−ნე−ბუ−ლა ჟი−ნი−თა.
უ−როს სცემს სალ−სა კლდე−ებ−სა,
გა−უ−მაძღ−რებ−სა ძი−ლი−თა.
ამდ−გა−რა ა−მი−რა−ნი−ცა,
კლდე−ში დაბ−მუ−ლი ჯაჭ−ვი−თა.
და−უ−ბღუ−ჯი−ა ხმლის ვა−და
მო−უ−ღა−ლა−ვის მა−ჯი−თა,
კვლავ სთე−ლავს დე−და−მი−წა−სა
თვალ-გაუწვდენის ლა−ჯი−თა;
სისხლს ი−ძევს, ვი−ნაც ტყვე−ო−ბის
გმი−რი ა−წა−მა ბა−ჟი−თა.
სა−ცა გავ−ხედ−ნებ, ყველ−გა−ნა
ზღვა მო−ვარდ−ნი−ლა მწვა−ნი−სა,
გუ−ლისა გამ−გუ−ლე−ბე−ლი,
და−მათ−რო−ბე−ლი თვა−ლი−სა.
დღეს სა−მო−თხე−ში ვნე−ტა−რობ,
დარ−დი ა−რა მაქვს ხვა−ლი−სა.
ი−ა−მაც მომ−ცა სა−ლა−მი,
დამ კვლავ ძმა იც−ნო თა−ვი−სა.
გვერდს უდ−გა დი−ა−კო−ნა−ი,
რო−გორ ა−მა−ყად ჰყვა−ვი−სა!..
მო−ნა ვარ, მო−ნა ბუ−ნე−ბის,
ღო−ნე ა−რა მაქვს და−ვი−სა!
ვაჟა–ფშაველა 1898 წ.

რა ასაკის ბავშვისთვისაა ეს ლექსი საინტერესო?

ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის.

ჩივილი

ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები

ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!

დაამატე ნახატი

იმისთვის რომ შეძლოთ ამ ლექსის თემაზე შექმნილი თქვენი ნახატის დამატება, ჩვენს საიტზე უნდა გქონდეთ გახსნილი ანგარიში. ამისათვის უნდა გაიაროთ რეგისტრაცია.