|
გაზაფხული |
|
ცი−დამ მა−ნა−ნის დე−ნა−სა;
ბუ−ნე−ბის გა−მოღ−ვი−ძე−ბას,
ფრინ−ველთ სა−ა−მო სტვე−ნა−სა, -
გუ−შინ მე−გო−ნა, დავ−მუნჯ−დი,
დრეს ი−სევ ვიდ−გამ ე−ნა−სა.
ყურს ვი−ღა უგ−დებს ამ დრო−სა
პი−რად ჭირს, კერ−ძო წყე−ნა−სა?!
მშორ−დე−ბა, თუ რამ ჭკვა−ზე−და
ან გულ−ზე ჟან−გი მდე−ბო−და...
გუ−ლი აძ−გერ−და სხვა−რი−გად:
ვნა−ხე, ზამ−თა−რი კვდე−ბო−და.
მტარ−ვა−ლად გა−მომც−ქი−რა−ლი
მთებ−ზე ყი−ნუ−ლი დნე−ბო−და;
და ჰა სულ-გუ−ლის სი−ცო−ცხლე
სა−მა−რი−და−მა დგე−ბო−და!
ა−ყე−ფე−ბუ−ლან ხე−ვე−ბი,
ცე−ცხლს აკ−ვე−სე−ბენ პი−რი−თა:
ვის მუ−ქა−რა−ზე მი−დი−ან,
ვის აკვ−ნე−სე−ბენ ჭი−რი−თა?
იქ−ნე−ბა მაყ−რე−ბი იყვ−ნენ,
მე−ფე მოჰყ−ვან−დეთ ლხი−ნი−თა?
კარ−თა−ნას უც−დის ა−რაგ−ვი
ვე−ფხვი ალ−მა−სის კბი−ლი−თა:
"მო−ვი−დეს, ვი−ნაც ვა−ჟი−ა!"
ადრტ−ვი−ნე−ბუ−ლა ჟი−ნი−თა.
უ−როს სცემს სალ−სა კლდე−ებ−სა,
გა−უ−მაძღ−რებ−სა ძი−ლი−თა.
ამდ−გა−რა ა−მი−რა−ნი−ცა,
კლდე−ში დაბ−მუ−ლი ჯაჭ−ვი−თა.
და−უ−ბღუ−ჯი−ა ხმლის ვა−და
მო−უ−ღა−ლა−ვის მა−ჯი−თა,
კვლავ სთე−ლავს დე−და−მი−წა−სა
თვალ-გაუწვდენის ლა−ჯი−თა;
სისხლს ი−ძევს, ვი−ნაც ტყვე−ო−ბის
გმი−რი ა−წა−მა ბა−ჟი−თა.
სა−ცა გავ−ხედ−ნებ, ყველ−გა−ნა
ზღვა მო−ვარდ−ნი−ლა მწვა−ნი−სა,
გუ−ლისა გამ−გუ−ლე−ბე−ლი,
და−მათ−რო−ბე−ლი თვა−ლი−სა.
დღეს სა−მო−თხე−ში ვნე−ტა−რობ,
დარ−დი ა−რა მაქვს ხვა−ლი−სა.
ი−ა−მაც მომ−ცა სა−ლა−მი,
დამ კვლავ ძმა იც−ნო თა−ვი−სა.
გვერდს უდ−გა დი−ა−კო−ნა−ი,
რო−გორ ა−მა−ყად ჰყვა−ვი−სა!..
მო−ნა ვარ, მო−ნა ბუ−ნე−ბის,
ღო−ნე ა−რა მაქვს და−ვი−სა!
ვაჟა–ფშაველა 1898 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
