|
ბოსტნეულის ამბავი |
|
მო−ი−ა−რა ბა−ზა−რი
და შინ ძლივს მო−ი−ტა−ნა
ტვირ−თი უ−ზარ−მა−ზა−რი.
კა−ლა−თა−ში ბოსტ−ნე−უ−ლი
ე−წყო მრა−ვალ−ნა−ი−რი -
ა−ი რა:
თა−ვის ბე−დით კმა−ყო−ფი−ლი -
გა−ბე−რი−ლი კარ−ტო−ფი−ლი.
ტკბი−ლი, რო−გორც შა−ქა−რი -
სისხ−ლის−ფე−რი ჭარ−ხა−ლი.
თით−ქოს უკ−მა−ყო−ფი−ლო
თავ−მომ−წო−ნე სტა−ფი−ლო,
და კომ−ბოს−ტო ბურ−თის−ხე−ლა -
ხრა−მუ−ნა და ას−ფურ−ცე−ლა.
ოხ−რა−ხუ−ში, მუ−ხუ−დო...
ბოსტ−ნე−უ−ლის ლო−დინ−ში
სულს ღა−ფავ−და ქო−თა−ნი,
ვე−ე−ბა და უ−ქუ−დო,
ბევრ−ჯერ ნა−ქოთ−ქო−თა−რი.
მა−გი−და−ზე ა−ტყდა და−ვა,
დი−დი სიცილ-ხარხარი.
- ვინ სჯო−ბი−ა ქვე−ყა−ნა−ზე -
კომ−ბოს−ტო თუ ჭარ−ხა−ლი,
- ვინ სჯო−ბი−ა - კარ−ტო−ფი−ლი,
თუ მუ−ხუ−დოს მარც−ვა−ლი,
- ვინ სჯო−ბი−ა - ოხ−რა−ხუ−ში,
თუ სხვა რა−მე ა−ხა−ლი!
მა−გიდ−ზე ა−ტყდა ჩხუ−ბი,
და−ვა, ა−ყალ−მა−ყა−ლი,
გა−იბერა კარ−ტო−ფი−ლი,
წა−მო−ენ−თო ჭარ−ხა−ლი,
სულ გაყ−ვითლ−და სტა−ფი−ლო:
- რას ტრა−ბა−ხობ, ყმაწ−ვი−ლო?!
აშ−რი−ალ−და ოხ−რა−ხუ−ში,
რა−ღაც უ−თხრა ჭარ−ხალს ყურ−ში;
წა−მო−ენ−თო ჭარ−ხა−ლი,
მაგ−რამ უც−ბად მა−გი−და−ზე
მი−წყდა სიცილ-ხარხარი!
სად ი−ყო და სად ა−რა
უც−ბად დი−ა−სახ−ლის−მა
ერ−თი და−ნა ა−ლე−სა -
ჯერ ყვე−ლა−ზე პატა−რა
გან−ზე გამდ−გარ სტა−ფი−ლოს
და−ნით მი−უ−ა−ლერ−სა.
შემ−დეგ მისწვ−და კომ−ბოს−ტოს,
კარ−ტო−ფი−ლიც გა−თა−ლა,
არც მუ−ხუ−დო და−ივიწყა,
გა−არ−ჩი−ა პატა−რა.
თავ−მომ−წო−ნე ოხ−რა−ხუ−შიც
თავ−ზე გადააყა−რა...
ა−იღო და ერთ ქო−თან−ში
მო−სა−ხარ−შად ჩაჰყა−რა.
ქო−თანს თა−ვი და−ა−ხუ−რა -
ბევრ−ჯერ ნა−ქოთ−ქო−თა−რი.
- ქოთ-ქოთ!
- ქოთ-ქოთ!
ხმა გა−ისმა -
აქოთ−ქოთდა ქო−თა−ნი.
ერთ−მანეთში ა−ირია
კომ−ბოს−ტო და ჭარ−ხა−ლი,
კარ−ტო−ფი−ლი, ოხ−რა−ხუ−ში
და მუ−ხუ−დოს მარც−ვა−ლი.
და მომგვ−რე−ლი
ტკბი−ლი მა−დის
უკ−ვე მზად გვაქვს
შე−ჭა−მან−დი.
ა−ბა, კარ−გად მო−ი−გო−ნე -
ამ კარგ წვნი−ანს
შენ არ ჭამ−დი?!
იულან ტუვიმი
|
ლექსები ყვავილებზე, მცენარეებზე | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
