|
ალექსანდრე ჭავჭავაძის საფლავზედ |
|
გუ−ლის მო−საკ−ლავს,
დავ−ყუ−რებ, გმი−რო, სულ−გა−ნა−ბუ−ლი;
შენ−გან ქე−ბუ−ლი,
და−ვი−წყე−ბუ−ლი
დღეს მა−გონ−დე−ბა ჩვე−ნი წარ−სუ−ლი!
თვალც−რემ−ლი−ან−სა,
გულ−სევ−დი−ან−სა
ე−ნა მებ−მე−ბა, ვერ−რის ვარ მთქმე−ლი,
და ან-კი რა ვსთქვა?
გულ−ზედ მა−დევს ქვა
მე−ცა შენ−სა−ვით, გუ−ლის დამწ−ვე−ლი.
ეს არ-სანატრო,
უ−კუღ−მარ−თი დრო
სი−ცო−ცხლით−ვე გვკლავს, გვე−დე−ბა ბნე−ლი,
არ−ცა გვაქვს ძა−ლი
და არც წა−მა−ლი...
სად ა−რის მხსნე−ლი, რომ მოგვ−ცეს ხე−ლი?!
ტკბი−ლო პო−ე−ტო,
ნათ−ლი−სა სვე−ტო!
შენ არ დაგწ−ვი−ა ჩვენ−სა−ვით გუ−ლი,
რომ ჩვე−ნი ე−რი,
დღეს სხვის ფეხთ მტვე−რი,
შენ არ გი−ნა−ხავს ა−სე ჩაგ−რუ−ლი!
თო−რემ სხვაგ−ვა−რად
მწა−რედ და მა−რად
ეგ შე−ნი გუ−ლიც ი−წყებ−და ძგე−რას...
და შენც ჩვენ−სა−ვით
სი−ტყვე−ბით ა−ვით
გეს−ლით და ნაღვ−ლით ი−წყებ−დი მღე−რას.
და მა−შინ შენს გულს,
ჩვენთ−ვის აღგზ−ნე−ბულს,
სხვა ფასს დას−დებ−და უ−მე−ტე−სო−ბა,
და ის ი−სა−რი,
სას−ტი−კად მწა−რი,
შენც მოგხვ−დე−ბო−და, ჩვენ რომ გვე−სო−ბა...
და მად−ლო−ბა ღმერთს,
რომ გერ−გო შენ ერთს
სი−ცო−ცხლი−თა−ვე სა−ფა−სო სრუ−ლი:
ძა−ლი, დი−დე−ბა,
პა−ტი−ვი, ქე−ბა
და ქართ−ველ−თა−გან მზა სიყ−ვა−რუ−ლი!..
მმღე−რა−ლო ტკბი−ლო,
მა−მუ−ლისშ−ვი−ლო,
ა−მაღ−ლე−ბუ−ლო სუ−ლით ზე−ცამ−დე!
ი−ყავ კურ−თხე−ულ,
არ-დავიწყებულ
ამიე−რიდან უ−კუ−ნი−სამ−დე!..
აკაკი წერეთელი
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
