|
ამირანი |
|
ა−მი−რა−ნი მი−ჯაჭ−ვუ−ლი,
ყვავ-ყორანი ეხ−ვე−ო−და,
დაფ−ლე−თი−ლი ჰქონ−და გუ−ლი.
ქვეყ−ნად ცე−ცხლის მო−ტა−ნისთ−ვის
გულს ცე−ცხლი არ ჰნელ−დე−ბო−და,
და რა−ღა−ცა მან−ქა−ნე−ბით
წყლუ−ლი ი−სევ მთელ−დე−ბო−და.
ჰქონ−და ჭირ−ში მოთ−მი−ნე−ბა:
არც ჰკვე−სო−და, არც ოხვ−რი−და;
უ−სა−მართ−ლო ძლი−ე−რე−ბას
მო−ნუ−რად ქედს არ უხ−რი−და!
ბო−ლოს მა−ინც გა−მარჯ−ვე−ბა
დარ−ჩა!.. ყვე−ლა გა−ა−ო−ცა!.. -
და ის ღვაწ−ლი მა−გა−ლი−თად
მი−წის შვილ−თა მან გად−მოს−ცა.
კავ−კა−სი−ის მა−ღალ ქედ−ზე
მი−ჯაჭ−ვუ−ლი ა−მი−რა−ნი
ა−რის მთე−ლი სა−ქართ−ვე−ლო
და მტრე−ბი კი ყვავ-ყორანი.
მო−ვა დრო და თავს ა−იშ−ვებს,
იმ ჯაჭვს გას−წყვეტს გმირთა-გმირი!..
სი−ხა−რუ−ლად შე−ეცვ−ლე−ბა
ამ−დე−ნი ხნის გა−სა−ჭი−რი!...
აკაკი წერეთელი 1883
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
