|
სიტყვა ეული |
|
სი−ტყვა, რა სი−ტყვა? - ე−უ−ლი,
ტან−ჯუ−ლის გუ−ლის ნაც−რემ−ლი,
ვარ−მით ნაკ−ვე−ბი, სნე−უ−ლი,
გულ-გაგმირული, ბე−ჩა−ვი,
თავს მანდილ-ჩამოხე−უ−ლი!
ა−სე წვა-დაგვით გაზრ−დილ−მა,
რას ვი−ფიქ−რებ−დი, ი−ხა−რა...
წვერს მარ−გა−ლი−ტი მო−ის−ხა,
ტა−ნი ზურ−მუხ−ტით ი−ფა−რა;
მთელს ქვე−ყა−ნა−ზე სხვივ−სა ჰფენს,
რო−გორც ცამ გა−მო−ი−და−რა.
დაბრ−ძან−და ოქ−როს ტახტ−ზე−და,
ვით მე−ფე, ქვეყ−ნის მ−პყრო−ბე−ლი:
ი−სა−ა ქვეყ−ნის ნუ−გე−ში,
ი−მას შეჰ−ხა−რის სო−ფე−ლი;
მე ჩემთ−ვის ჩუ−მად ვი−ცი−ნი,
მი−სი კეთილის-მყოფელი.
ვი−ცი−ნი... ი−მას, ქვე−ყა−ნას,
ან რა საქ−მე აქვს ჩემ−თა−ნა?
მი−ხა−რის, ჩემ−მა გაზრ−დილ−მა
რომ ბი−ნა ჰპო−ვა ერ−თა−ნა, -
ერთ−მა სა−წყალ−მა სი−ტყვამა,
ბო−როტ კაც−თა−გან წყე−ულ−მა,
ბე−ჩავ−მა, ცრემ−ლით ნა−ბან−მა,
თავს მანდილ-ჩამოხეულმა...
ვაჟა–ფშაველა 1894
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
