|
გიორგი სააკაძის სურათზედ |
|
მე−ო−რე სა−ხე მე მე−ხა−ტე−ბა
შე−ნი ქვეყ−ნი−სა - საქართველოსი…
რამ−დე−ნი ფიქ−რი მწვავს, მე−ბა−დე−ბა:
თუ ვერ ვი−გუ−ებთ ვერ შე−ვი−ფე−რებთ,
კარ−გი შვი−ლე−ბი რად გვე−ბა−დე−ბა?
შვი−ლის სი−კე−თე მშო−ბელს შე−შურ−დეს
ნამდ−ვილს მშო−ბელსა ეს ე−კად−რე−ბა?!
ცრემ−ლე−ბი მახრ−ჩობს, ვე−ღა−რას ვამ−ბობ
კარ−გის და−ღუპ−ვა რად გვე−ნატ−რე−ბა
ჩვე−ნის შვი−ლისა, ჩვე−ნი−ვე ძმი−სა?
ვე−ღა−რას ვი−ტყვი, ვთრთი, მეხათრება…
ჩე−მო ქვე−ყა−ნავ, ჩე−მო სი−ცო−ცხლევ,
არ გე−კად−რე−ბა, არ გე−კად−რე−ბა!..
ვაჟა–ფშაველა 1910 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
