ნანა
ნე−ტა რამ შე−გა−ში−ნა?
რა−ზედ შეჰკრ−თი, მტი−რალ−ნი
რისთ−ვის მო−მა−პყარ თვალ−ნი?
ჯე−რეთ ხომ შე−ნი ბე−დი,
გრძნო−ბა წინამორბე−დი
არ უ−ხა−ტავს მაგ შენს თვალს
ქართ−ველ−თად−მი ღვთი−ურს ვალს!..
მაშ რა−ღამ შე−გა−ში−ნა?
ნა−ნა, შვი−ლო, ნა−ნი−ნა!
ჯერ მი−ნამ ხარ ყმაწ−ვი−ლი,
მა−ნამ დრო მო−გესწ−რე−ბა,
ისწ−რა−ფე, შვი−ლო, ძი−ლი,
ისწ−რა−ფე განს−ვე−ნე−ბა!
მო−ვა დრო, გა−იზრ−დე−ბი,
მკლა−ვი გა−გი−მაგრ−დე−ბა,
შვი−ლო, ყრმო−ბის სიზმ−რე−ბი
ბრძო−ლა−ზედ გა−გეცვ−ლე−ბა.
არ შე−მიდრ−კე მა−ში−ნა,
ნა−ნა, შვი−ლო, ნა−ნი−ნა!
გა−ი−გებ მა−მუ−ლი−სას,
ბედ-ქვეშ და−ჩაგ−რუ−ლი−სას,
კვნე−სის ხმა−სა მწუ−ხა−რეს,
შვე−ლის ძა−ხილს მმუ−და−რეს;
და−ლოც−ვილ−სა ჩემ−გა−ნა
გუ−ლი ა−გი−ღელ−დე−ბა,
შვი−ლო, დე−დი−სა ნა−ნა
ხმლის ჟღე−რად შე−გეცვ−ლე−ბა.
არ შე−მიდრ−კე მა−ში−ნა,
ნა−ნა, შვი−ლო, ნა−ნი−ნა!
ჰნა−ხავ ჩვენ ბედ−შა−ო−ბას,
ძველს ერ−თო−ბას და−კარ−გულს,
ჩვენ−სა წამხ−დარს გმი−რო−ბას
და მა−მულს და−ობ−ლე−ბულს...
ა−ინ−თე ცე−ცხლით გუ−ლი,
მტერ−სა და−ე−ცი მე−ხად,
ან, ვით შვი−ლი ერთგუ−ლი,
და−აკვ−დი მა−მულს მსხვერპ−ლად!
არ შე−მიდრ−კე მა−ში−ნა,
ნა−ნა, შვი−ლო, ნა−ნი−ნა!
დე−და−თა გუ−ლი ჩვი−ლი
მა−მუ−ლისთ−ვის მაგრ−დე−ბა,
რად მინ−და ი−გი შვი−ლი,
თუ მისთ−ვის არ მოჰკვ−დე−ბა!
ვი−საც ძე არ შე−უკ−ლავს,
როს მა−მულს სჭი−რე−ბი−ა,
შვი−ლო, იმ ვაგ−ლახ დე−დას
შვი−ლი არ ჰყვა−რე−ბი−ა!
მე ი−სე არ წავხ−დე−ბი,
ნა−ნა, შვი−ლო, ნა−ნე−ბი!
ჩე−მის მა−მუ−ლი−სათ−ვის
მე ჩემს ძუ−ძუს გა−წო−ვებ,
მი−სი სი−კე−თი−სათ−ვის
გაგ−წი−რავ და გაბრ−ძო−ლებ...
მას დე−დის ძუ−ძუ ტკბი−ლი
შხა−მა−დაც შერ−გე−ბი−ა,
მა−მუ−ლისთ−ვის სიკვ−დი−ლი
ვი−საც და−ზა−რე−ბი−ა!..
შენ ი−სე არ წახ−დე−ბი,
ნა−ნა, შვი−ლო, ნა−ნე−ბი!
ი−ცო−დე, ეგ სიკვ−დი−ლი
მე−ტი დი−დი რამ ა−რი!
უკვ−და−ვი ა−რის შვი−ლი,
მა−მუ−ლისთ−ვის მომკვდა−რი!
მა−მულს მიგ−ცა ზე−ცა−მა
და, თუ ზედ და−აკვ−დე−ბი,
ნუგეშ-იცეს დე−და−მა,
რომ კა−ცი კა−ცად ჰკვდე−ბი.
ნუ−გეშს ვი−ცემ მა−ში−ნა,
ნა−ნა, შვი−ლო, ნა−ნი−ნა!
სიკვ−დი−ლის წამ−ში მა−მულს,
შვი−ლო, შენ გა−უ−ღი−მებ,
რომ სისხლს მის−გან მო−ცე−მულს
მას−ვე გმი−რებ უბ−რუ−ნებ;
აღს−რულ−დე−ბი ღი−მი−ლით —
რომ მა−მულს არ უმ−ტყუ−ნე,
და შენ შე−ნის სიკვ−დი−ლით
მის სიკვ−დი−ლი დასთრ−გუ−ნე.
გა−ი−ხა−რებ მა−ში−ნა,
ნა−ნა, შვი−ლო, ნა−ნი−ნა!
თუ ეგ−რე შენ მოჰკვდე−ბი,
ნუ გინ−და ნუ−რა ძეგ−ლი,
ი−სეც უკვ−დავ იქ−ნე−ბი,
ვით დე−დის შე−ნის ცრემ−ლი!
ჩე−მი ნა−ნა ეს ა−რი,
შვი−ლო, მას უ−ერთ−გუ−ლე,
რაც მე სი−ტყვით გითხა−რი —
შენ საქ−მით აღ−მის−რუ−ლე!
ნა−ნა, მა−მუ−ლის მსხვერპ−ლო,
პა−წა−წი−ნა ქართ−ვე−ლო!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
ასწავლეთ ბავშვს, რომ ყველა ადამიანი განსხვავებულია და რომ მნიშვნელოვანია სხვების აზრის პატივისცემა.
ანი კაპანაძის ბლოგი - დაწყებითი კლასის მასწავლებელი
„მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო,მაგრამ ათასი ბავშვის მშობელი” პირველად რომ წავიკითხე იოსებ ნონეშვილის ლექსი, „მასწავლებელი” საოცა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
ლექსი ვეფხვისა და მოყმისახალხური |
 |
გეტერაგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
ტყის სამართალიმანანა ტონია |
|
ქებათა ქება ნიკორწმინდასგალაკტიონ ტაბიძე |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
შემოდგომის ამინდიხათუნა გულიაშვილი |
 |
შემოდგომაგივი ჩიღვინაძე |
|
ყაყაჩოსა სიწითლითახალხური |
 |
დამქროლა ქარმან სასტიკმან, თან წარმიტანა ყვავილინიკოლოზ ბარათაშვილი |
 |
ჟ - ეროლელა გაბური |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
ასოხატულა კუნწულებიგივი ჭიჭინაძე |
 |
თითების დავაილია სიხარულიძე |
 |
სწავლა მოსწავლეთადავით გურამიშვილი |
|
მშობლიურო ჩემო მიწავ!გალაკტიონ ტაბიძე |
 |
მნათობთადმიბესიკი |
