|
გუთნის დედა |
|
”გადი-გამოდი, გუთანო, ღირღიტავ, ბანი უთხარო”.
ერთს ბედ ქვე−შა ვართ, ლა−ბავ, მე და შენ,წი−ლად გვარ−გუ−ნეს შა−ვი მი−წა ჩვენ.
ერთ−გუ−ლად ვჭი−მოთ ჭა−პა−ნი ჩვე−ნი,
უ−სი−ხა−რუ−ლოდ დავ−ლი−ოთ დღე−ნი,
ბელ−ტი ბელტ−ზე−და გად−მო−ვაწ−ვი−ნოთ
და შრო−მის ოფ−ლი მი−წას ვაწ−ვი−მოთ.
ნუ და−მი−ღონ−დი!.. შე−ნი უ−ღე−ლი
ჩემს უ−ღელ−ზე−და არ ა−რის ძნე−ლი:
მეც შე−ნებრ მი−წას დავ−ყუ−რებ თვა−ლით,
რად−გა−ნაც ზე−ცა წა−მართ−ვეს ძა−ლით;
შე−ნებრ მეც მე−ლის მი−წა ვით მსხვერპლ−სა,
სიკვ−დი−ლის შემ−დეგ და−სა−ვი−წყელ−სა.
შენ პი−რუ−ტყვი ხარ და მე მე−ტყვე−ლი?!.
ეგ, ჩე−მო ლა−ბავ, ნუ შეგ−შურ−დე−ბა...
რად მინ−და ხმა−ლი, თუნდ ი−ყოს მჭრე−ლი,
თუ სი−მართ−ლისთ−ვის და−მიჩ−ლუნგ−დე−ბა?
ა−ბა, რას გვარ−გებს ჩვენ ის გუ−თა−ნი,
რო−მე ა−ჩე−ჩოს მარ−ტო მი−წანი
და არ მოს−თხრი−დეს ძი−რით იმ ბა−ლახს,
რო−მელიც უშ−ლის თესლ−სა ა−მოსვ−ლას?
მე ჩე−მის ჭი−რის, ჩე−მის წუ−ხი−ლის,
ჩე−მის კა−ცო−ბის გუ−ლის დუ−ღი−ლის
სი−ტყვა−ნი გულ−ში მე−ბა−დე−ბი−ან,
მაგ−რამ გულ−შივე უხ−მოდ ჰკვდე−ბი−ან.
შენ ვერ გა−ი−გებ მე−ტყვე−ლის ტანჯ−ვას,
რო−ცა სი−ტყვა−სა მარ−თალს გულ−ში ჰკლავს!..
აქ, მენ−დე, ლა−ბავ, ჩე−მი უ−ღე−ლი
შენს უ−ღელ−ზე−და უფ−რო−ა ძნე−ლი.
მაშ, რა გა−ღო−ნებს?.. გას−წი ჭა−პან−სა
და გა−ი−ტა−ნე გუ−თა−ნი ბო−ლოს,
ნუ უ−ღა−ლა−ტებ ძველს ამ−ხა−ნაგ−სა,
ის შენ ა−ცხოვ−რე, მან შენ გა−ცხოვ−როს!..
ილია ჭავჭავაძე 4 ივნისი, 1858 წ. პეტერბურგი
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
