|
კ. ბ. მ - სას |
|
ხელ−სა ვაწვ−დი−დი მე−გობ−რო−ბი−სას,
რომ უ−არვ−ყოფ−დი ჩემთ მოძ−მეთ შო−რის
სუ−ლის სიმ−დაბ−ლეს, შხამ−სა მტრო−ბი−სას...
მე კაცთ სი−კე−თის მხურ−ვა−ლე რწმე−ნა
ჭირ−ში თუ ლხინ−ში წინ მი−მიძ−ღო−და...
გუ−ლი, თრო−ბი−ლი მის წმინ−და მად−ლით,
ჭკუ−ის ცივს თათ−ბირს ე−ურ−ჩე−ბო−და.
ნუ მე−უბ−ნე−ბი, რომ ი−გი ი−ყო
უ−გუ−ნუ−რე−ბა და ცდო−მი−ლე−ბა, —
ო−ღონდ კვლავ მო−მე: ის ცდო−მა მი−ჯობს,
ვიდ−რე უც−დო−მი გა−მოც−დი−ლე−ბა!
დავ−კარ−გე ი−გი!.. აწ მის დამ−კარ−გავს
უ−მადლ, უ−ნუ−გეშ მივის-ღა გუ−ლი...
უ−მი−სოდ გუ−ლი ცი−ვი−ა, ბნე−ლი,
ვი−თა სად−გუ−რი გა−უქ−მე−ბუ−ლი.
ნე−ტა მას, ვი−საც იმ რწმე−ნის შუ−ქი
ერ−თხელ მა−ინ−ცა გულ−სა ჰფე−ნი−ა!
უფ−რო ნე−ტა მას, ვისც სა−მა−რემ−დე
გუ−ლით რწმე−ნი−ლი გულს−ვე შთე−ნი−ა!
ნუ, ნუ მაყ−ვედ−რი, რომ ყო−ველ ჩვენ−განს
ხელ−სა ვაწვ−დი−დი მე−გობ−რო−ბი−სას,
რომ უ−არვ−ყოფ−დი ჩემთ მოძ−მეთ შო−რის
სუ−ლის სიმ−დაბ−ლეს, შხამ−სა მტრო−ბი−სას!
ილია ჭავჭავაძე 1877 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
