|
ნინი და საზამთრო |
|
და−ლოც−ვი−ლი სა−ზამთ−რო!
მის−მა სიტკ−ბომ, სურ−ნელ−მა
ნი−ნი სულ მთლად და−ათ−რო.
და−ი−ჭი−რა ორ ხელ−ში,
თა−ვი ჩარ−გო უ−ცებ−ვე,
და სა−ზამთ−როს წვე−თე−ბი,
მო−გო−რა−ვენ მუ−ცელ−ზე.
წვე−ნიც სვრი−პა უ−ზო−მოდ,
თან გე−მოც ჩა−ა−ტა−ნა,
მარ−ტო თა−ვის პირს კი არ,
ცხვირ−საც ბევ−რი ა−ჭა−მა.
სისხ−ლის−ფე−რი სა−ზამთ−რო,
შავ- ხალება,ხატულა,
ი−სევ თვის−კენ მო−უხ−მობს,
თვა−ლიც ჩა−უ−პა−ჭუ−ნა.
სა−ზამთ−როსკენ მი−ი−წევს
ჩვე−ნი ციცქ−ნა ქა−ლი−ა:
-ტკბი−ლი რომ ხარ,მინდიხარ,
გა−ნა ჩე−მი ბრა−ლი−ა?!
გა−ი−წე−ბა გო−გო−ნა
შე−იყ−ვა−რეს მწე−რებ−მა,
ეხ−ვე−ვი−ან, მთელს ტან−ზე
ი−წყეს მი−სი ფე−რე−ბა.
ამ დროს დე−დაც მო−ვი−და,
პირს ღი−მი−ლი ჰფე−ნი−ა,
ჩქარა,აბაზანისკენ
გა−ის−ტუმ−რა ნი−ნია..
მანანა ტონია
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
