თაგ−ვი ვარ, სპი−ლო ხომ არ ვარ,
რომ მაბ−რა−ლე−ბენ ამ−დენ−სო,
ერთ მარც−ვალს შევ−ჭამ, ყვი−რი−ან:
- ვა−ი, ბე−ღე−ლი დაგ−ვევ−სო,
ვე−რაფ−რით ვერ ა−ვუ−დი−ვართ,
ამ ღორ−მუ−ცე−ლა თაგ−ვებ−სო!
და მთე−ლი ქვეყ−ნი−ე−რე−ბა
სა−თა−გუ−რე−ბით დამ−დევ−სო.
კა−ტის და ძაღ−ლის არ მიკ−ვირს,
კა−ცი რამ გა−ამ−გე−ლა−ო,
ნე−ტა−ვი მართ−ლა სპი−ლო მქნა,
სუყ−ვე−ლას გა−დავ−თე−ლა−ვო.