|
ხულიგანი |
|
შე−ვარდ−ნი−სა და ქო−რი−სა,
მოფ−რინ−და მართ−ვე არ−წივ−თა,
თა−მა−დად დაჯ−და ყან−წი−თა,
გვერ−დით მო−ის−ვა ხო−ხო−ბი,
ტუჩ−მო−თხუპ−ნი−ლი ანწ−ლი−თა.
მო−ვი−და ბა−ტი ბუ−ტი−ა,
თეთ−რი, ვით ბა−ტიბუ−ტი−ა.
მე−რე მო−ვი−და ჩო−ჩო−რი,
შუბლ−ზე დაყ−რი−ლი ქო−ჩო−რით,
მოფ−რინდ−ნენ შაშ−ვი, კა−კა−ბი,
რა ფარ−ჩი−თა და რა კა−ბით.
ჩხიკ−ვი, კო−და−ლა, ტო−რო−ლა
და გა−ნა თითო-ოროლა...
უ−ცებ მო−ვარ−და მოზ−ვე−რი,
სტუმ−რე−ბი მიჟვერ-მოჟვერა,
ვერ იქ−ცე−ო−და უძ−რა−ხად,
ჩო−ჩორს სულ ვი−რი უ−ძა−ხა,
ი−ბღავ−ლა: - მე ვარ ხა−რი−ა! -
ქორ−წი−ლი არივ-დარია.
ჩო−ჩორ−მა ერ−თხანს უთ−მი−ნა,
მე−რე მო−თხა−რა სა−რი−ა,
იმ−დე−ნი ურ−ტყა ხუ−ლი−განს,
წა−ი−ღეს ცო−ცხალმკვ−და−რი−ა.
ნოდარ დუმბაძე
|
ლექსები ცხოველებზე, ფრინველებზე | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
