|
ბუკნაჭო |
|
ტი−რის და ტი−რის ბუკ−ნა−ჭო.
თუმც დრო−დად−რო ის−ვე−ნებს
და ი−წყებს ტი−რილს თა−ვი−დან.
მთლად გა−ე−ბე−რა ი−სე−დაც
გოგ−რის ო−დე−ნა თა−ვი და
ცრემ−ლე−ბის ფრქვე−ვით აჰ−ყუ−რებს
მთვა−რეს ღრუბ−ლებ−ში გა−ნა−ბულს.
დე−და ბუ სა−ხეს ი−ხო−კავს,
თავს ტო−ტებს ახ−ლის მა−მა ბუ:
თუ ვინ−მემ გუ−ლი გატ−კი−ნა,
ჩქა−რა მი−თხა−რი ვინ ი−ყო.
რა გჭირს, რა ბზიკ−მა გიკ−ბი−ნა,
რა მო−გი−ვი−და შვი−ლი−კო?
უ−ბუმ−ბუ−ლო და უკ−ლან−ჭო,
სლუ−კუ−ნით ამ−ბობს ბუკ−ნა−ჭო:
-ის სა−ზი−ზღა−რი ღა−მუ−რა
ვერ მო−ვი−შო−რე ვე−რაფ−რით.
რო−ცა მარ−ტო ვარ, მო−დის და
თავ−გა−სი−ე−ბულს მე−ძა−ხის.
ედუარდ უგულავა
|
ლექსები ცხოველებზე, ფრინველებზე |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
