|
პოეტი |
|
ხან არც ი−სა ვარ, არც ი−სა!
გა−რე−მო−ე−ბის საყ−ვი−რი,
არც მიწი−სა ვარ, არც ცი−სა.
ნუ მკი−თხავ, მნა−ხო უგ−ნუ−რად,
ნურც გა−იკ−ვირ−ვებ ბრძნო−ბა−სა:
სულ სხვა ჰყავს ხე−ლი−სუ−ფა−ლი
ამ ჩემს გონება-გრძნობასა.
ეს გუ−ლი, სარ−კედ ქცე−უ−ლი,
ბუ−ნე−ბის ნათქვ−ხე−დი−ა,
მხო−ლოდ მის სა−ხეს გიჩ−ვე−ნებთ,
რა−საც შიგ ჩა−უ−ხე−დი−ა;
ე−ნაც მას ამ−ბობს, რაც სმე−ნას
სხვი−საგან გა−უ−გო−ნი−ა,
ან თვალს უ−ნა−ხავს და ჭკუ−ას
გაუზომ-აუწონია!
თქვენ რომ გგო−ნი−ათ, ის არ ვარ,
სხვებს რომ ჰგო−ნი−ათ, არც ი−სა!
შუ−ა−კა−ცი ვარ უბ−რა−ლო,
ხან მიწი−სა ვარ, ხან ცი−სა.
აკაკი წერეთელი 1886
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
