|
ვარდი |
|
ნა−კა−დუ−ლის წი−ნა შტო−ნი, ერ−თად ბუჩ−ქად აღ−მო−სუ−ლი,
გა−ზა−ფხუ−ლით გა−უ−ფურთქვ−ნის, აღჰყ−ვავ−დე−ბის, წყაზ−რად სრუ−ლი
ეს არს ვარ−დი: ყვა−ვილს მე−ფად, მო−ლექ−სეთ−გან და−სა−ხუ−ლი.
მას მიჰ−ხე−დავთ გა−ფურჩქვ−ნილ−სა, დი−ლის ნა−მით და−ნა−მულ−სა;
ვით მტი−რალ−სა ტრფი−ა−ლისთ−ვის, სევ−დით ნის−ლით და−ფა−რულ−სა.
ტრფო−ნი−სა−გან ფერ−მიხ−დილ−სა, ქა−რი−სა−გან შერ−ხე−ულ−სა
თავ−დახ−რულ−სა მწვა−ნეთ შუ−ა, მორ−ცხვსა რას−მე ძო−წე−ულ−სა.
კვლავ მიჰ−ხე−დეთ მას, მღი−მა−რეს; როს მკრთო−ლუ−ა−რებს მხი−არ−ლად,
ვით ი−რი−სობს მრა−ვალ ფე−რად, მზი−სა შუქ−სა ზედ მიდგ−მუ−ლად.
ყვა−ვილთ მე−ფას, მწვა−ნით მო−სილს; ვით ეგზ−ნე−ბის მე−წა−მუ−ლად.
ბროლ-ლალს ერ−თად შეჯ−გუ−ფულ−სა, ფე−როვ−ნე−ბით შეფრქ−ვე−უ−ლად.
ვით გა−რე−მო მას, გარ−დაშ−ლის, ა−ხალ ნორჩ−ნი აშ−ვე−ნე−ბენ:
ჯე−რეთ ჩჩვილ−ნი მწუ−ა−ნოს−ნო−ბენ; ზოგ−ნი მცი−რედ ძოწს ი−პო−ბენ;
სიჩჩ−ვი−ლე−სა მოკრ−ძა−ლე−ბით, ვით მჭუ−რე−ტელ−თა აჩ−ვე−ნე−ბენ;
ქალ−წუ−ლე−ბით ა−მა−ყო−ბენ; სი−კეკ−ლუ−ცეს ა−წო−ნე−ბენ.
ნი−ავ−თა−გან მომ−ღე−რალ−ნი სურ−ნე−ლე−ბას მი−მოჰ−ფე−ნენ.
ფურ−ცელთ შრი−ალთ, წყა−როს წკრი−ალს, ერ−თხმად ჟღე−რას შე−ა−წყო−ბენ.
ქვეშ მომ−დი−ნარს ნა−კა−დულ−ში, ვით სარ−კე−ში ელ−ვა−რე−ბენ:
უმ−ზე−რი−ან თვისს შვე−ნე−ბას; მხი−ა−რუ−ლათ ნარ−ნა−რო−ბენ.
მთრთო−ლა−რე−ბენ, მკმოლ−ვა−რე−ბენ, მკრთოლ−ვა−რენ მრა−ვალ ფე−რად:
ზურ−მუხ−ტის ფრად, ი−ა−გუნ−დად, ლა−ლად ა−ლის და−სამ−ღე−რად;
ქვეშ მწვა−ნილ−ნი და ყვა−ვილ−ნი ნი−ა−ვი−თა ღელ−ვენ მჭევ−რად;
ზედ აჩრ−დილ−სა ვარ−დი შა−ვად ხა−ტავს დი−ახ შვე−ნი−ე−რად,
ვით ერთს ბუჩ−ქად, მსგავ−სად ერ−თი სა−მე−ფო−სა, ყოვ−ლა−დო−ბენ;
მრავ−ლად შტო−ნი, ვი−თა ტომ−ნი, გან−წყო−ბილ−ნი მო−საგ−რო−ბენ;
ზედ ე−კალ−ნი, შუ−ბო−სან−ნი ვით მხე−დარ−ნი, ბა−ნა−კო−ბენ,
ბულ−ბუ−ლი−სა სა−მე−სისხ−ლოდ რავ−დენს რაზმ−თა გა−ნა−წყო−ენ!..
ვით მხმი−ლა−ვად, ვარ−დის მცვე−ლად, მღვი−ძა−რო−ბენ, გუ−შა−გო−ბენ.
შემ−ხე−ბელ−თა გმე−რენ შუბ−თა; სიკვ−დი−ლი ჰსურსთ მო−სისხ−ლო−ბენ;
მა−რად ვარ−დი, კეკ−ლუცთ მსგავ−სად, ხში−რად მხმი−ლავთ აც−თუ−ნე−ბენ;
თვით გას−ცე−მენ თვისს შვე−ნე−ბას: და−ფა−რუ−ლად ა−ში−კო−ბენ.
შტვენს ბულ−ბუ−ლი მთელს ღა−მე−სა; გმი−ნავს, უკრ−თობს ვარდ−სა ძილ−სა;
სულ−მი−ლე−ულს უ−სულს დას−ძახს; ველ−სა მოჰ−ფენს ხმა−სა ტკბილ−სა;
ხან ნი−ა−ვიც ჟღე−რას მის−ძახს, ხან მაღ−ლად ჰყეფს, ხან შტვენს ზილ−სა;
მას მგზნე−ბა−რე გუ−ლი უმ−ღერს, შეშ−ლით ი−წყებს ხან სი−ცილ−სა.
ვარდ−სა მგრძნობ−სა, მის−სა მსმენ−სა, გულ−სა სევ−და შე−ე−პა−რა:
ტრფო−ბი−სა−გან გა−ფერმკრ−თალ−და, სი−ხა−რუ−ლი მი−ე−ფა−რა
ცის−კარს, ვითმ−ცა, გა−ნუ−ღი−მა; ავ−რო−რას−თან ცრემ−ლი ღვა−რა.
კუ−პი−დონ−მა გულს ი−სა−რი გა−ნა−წო−ნა; მთლად დაბ−ზა−რა.
ვის ა−რა ჰსძლევს ტრფო−ბის ძა−ლა: ვარდ−სა თმე−ნა და−ე−მა−ლა.
ბულ−ბულს მიჰ−ყუ−ა; მო−ი−ზი−და მი−სი ტრფო−ბა მო−ი−ვა−ლა...
ძლივს შე−ერთ−და ი−გი ბულ−ბულს! ძლივს სევ−დის−გან მო−ი−ცა−ლა!
ზედ დაჰ−ხა−რის მას ბულ−ბუ−ლი: ხმა მწვედ ტურ−ფად ა−ღი−მაღ−ლა!
ვარდ−ზედ მჯდო−მე−ლის ბულ−ბუ−ლის, ვინ−მოსთვ−ლის გან−ლი−გე−ბა−სა.
ე−კალ−თა უგრძ−ნეს: უ−კუდგ−ნენ, ე−მო−ნენ ვარ−დის ნე−ბა−სა.
მის ო−რის ტურ−ფის სიმ−წყაზ−რის რა ბრძე−ნი ას−წერს ქე−ბა−სა
ვარ−დი ჰგავს სათ−ნო−ე−ბა−სა, ბულ−ბუ−ლი გა−ნათ−ლე−ბა−სა!
თვი−სი კუ−თხე გა−ნა−ნათ−ლეს და შე−ამ−კეს ცა−თა და−რად..
ღვთის მად−ლი ყველ−გან მიჰ−ფი−ნეს: ზღვად, ჭა−ლა−კად, მთად და ბა−რად..
მუნ ღე−ლავს ტკბი−ლი გა−ლო−ბა: აღ−მო−სა−ვა−ლით და ბღვა−რად.
კვლავ ხე−ლოვ−ნე−ბა, ვაჭ−რო−ბა გა−ნავრ−ცეს მუნ გასაკმა−რად.
წარხდ−ნენ ჟამ−ნი და განც−და−ნი ე−სივ−ნენ ვარდ−სა სა−რებ−ლად:
ყვა−ვი დას−ჩხა−ვის ა−ში−კად; ჰკრეფს კა−ცი შე−უბ−რა−ლებ−ლად;
სი−ბე−რეც სი−კეკ−ლუ−ცესა უჭკ−ნობს მას გა−უ−ხა−რებ−ლად,
კვლავ ქა−რიშ−ხალ−თა მოჰ−ბე−რეს ფურ−ცელთ ცად გა−სა−ტა−ნე−ლად.
აგ−ლი−ჯა ვარდ−მა ბულ−ბუ−ლი ქარ−მან, მძაფ−რი−ად მქრო−ლელ−მან;
წა−ართ−ვა მცნე−ბა, გრძნო−ბა, ხმა, მას ღმერთ−მა, მეხ−თა მსრო−ლელ−მან;
კვლავ ჰბე−რავს ქა−რი, ვარდ−სა სძრცვნის; მან რა ჰქმნას, ძრწო−ლით მშრო−მელ−მან..
მთლად გა−ნაბ−ნი−ა ჰა−ერ−ში ი−გი მის, მდევნელ-მწყრომელმან.
ბულ−ბუ−ლი, ძეძვ−ზედ ი−მალ−ვის, სისხ−ლი−სა ცრემლ−თა მფრქვე−ვე−ლი.
ჰსჭვრეტს ვარდ−სა ქა−რით განბ−ნე−ულს; სტან−ჯავს ზე−ცა და ქვე−ვე−ლი,
უკ−ვირს, ფარ−ვა−ნებრ ვერ ა−რის თა−ვის სამ−თელ−ში, დამჭ−ვე−ლი..
იგ−ლოვს, რომ ტან−ჯულს ცო−ცხალ−სა ე−ლე−ვის გლახ საყ−ვა−რე−ლი
უ−კა−ნასკ−ნე−ლი ფურ−ცელ−ნი ვარ−დისა, გაყ−ვით−ლე−ბულ−ნი
გასც−ვივდ−ნენ, დაჭკ−ნენ, გა−ნიბ−ნენ, დრო−თი მო−უძ−ლუ−რე−ბულ−ნი..
ირ−ძე−ვინ მდურ−ვით მართ შტო−ნი, გამხ−მარ−ნი, გა−შიშვ−ლე−ბულ−ნი.
გუ−შინ კრთოლ−ვიდ−ნენ დი−დე−ბით; დღეს ვით შე−იქმ−ნენ ვე−ბულ−ნი!
ე−ლის ა−ხალ−სა გა−ზა−ფხულს ფეს−ვი, ღვთით დამკ−ვიდ−რე−ბუ−ლი..
რავ−დენს მა−გა−ლიტს გვა−აზ−რებს ვარ−დი, ჯერ აყ−ვა−ვე−ბუ−ლი;
მერ−მე გამხ−მა−რი, შიშ−ვე−ლი, ყოვ−ლის ფრით გამ−ქი−სე−ბუ−ლი..
ქვე−ყა−ნა−სა ჰგავს, რო−მე−ლი არს კე−თილ გა−ნათ−ლე−ბუ−ლი.
ვარ−დის სი−შიშვ−ლე ა−რა ჰგავს, ქვე−ყა−ნას ბი−წით გამქ−რალ−სა?.
როს გარყვ−ნი−ლო−ბის გრი−გა−ლი არ−ყევს სიბრძ−ნე−სა და ძალ−სა,
სათ−ნო−ე−ბი−სა ყვა−ვილსა აღ−ფხვრის და მიჰ−ფენს ბნელს ალ−სა,
ჭეშ−მა−რიტს სდევ−ნის სო−ფიზ−მა, აბ−ნე−ლებს ზნეს და სწავ−ლა−სა!.
ვით გა−ნათ−ლე−ბა თვი−ნი−ერ სათ−ნო−ე−ბი−სა მქის−დე−ბის..
მის−გან ქვეყ−ნაც თვი−ნი−ერ სათ−ნო−ე−ბი−სა შიშვლ−დე−ბის:
ბრჯუვ−დე−ბის, სდე−ბის, მდაბლ−დე−ბის, ი−წყვლის, ი−მუსრ−ვის, ბრმავ−დე−ბის,
ყოვ−ლი კე−თილი მო−ეცრც−ვის; ვიდ−რე ახ−ლად აღჰყ−ვავ−დე−ბის!.
დავით მაჩაბელი
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
