ქართლოს
ღვაწ−ლით მო−სილს ქართ−ლოს−სა, მარ−სის ველს და−ბე−რე−ბულს,
შემდ−გომ ჟამ−თა, მტერთ რაზმ−ნი, სცე−მენ, გან−მარ−ტო−ე−ბულს;
ი−გე−რებ−და მ−ცხო−ვა−ნი, ვიდ−რე მო−უძ−ლუ−რე−ბულს,
მტერთ სიმ−რავ−ლე დას−ცემ−და, - ძველს მხე−დარს, და−წყლუ−ლე−ბულს.
იდ−გა მრა−ვალ მო−წყლუ−ლი, მას ველს, და−ფიქ−რე−ბუ−ლი...
კვლავ და−ესხ−ნენ მტერთ რაზმ−ნი, შეკრ−თა მო−ხუ−ლე−ბულ;
წარსდგ−მა ბი−ჯი საჩ−ქა−როდ; წარხ−და ის დრო−ცა ძვე−ლი,
და მის−ცა აქ რუ−სეთ−მა მას შე−წევ−ნი−სა ხე−ლი...
მთელ მსოფ−ლი−ოს ცნო−ბი−ლი, რუ−სი - ღვთივ დი−დე−ბუ−ლი,
ვის ერთ-მორწმუნეობით, ის ჰყავს, ძმად თვი−სე−ბუ−ლი;
შე−უხ−ვი−ა წყლუ−ლე−ბა, მუ−ხუცს, დამ−ძი−მე−ბუ−ლი;
გა−ნამხ−ნო, და კვლავ წარსდ−გა, მან ბი−ჯი გა−გე−ბუ−ლი.
ეს მო−ხუ−ცი, მარ−სის ველს, კვლავსდ−გას, გამხ−ნე−ვე−ბუ−ლი
იბრძ−ვის სომ−ხითს და მეს−ხეთს, ჯვა−რით ხელთ მძღვენ−ვე−ბუ−ლი;
რუს−თა მფარ−ვე−ლო−ბას ქვეშ, ძლე−ვით ა−მაღ−ლე−ბუ−ლი;
მო−დღევ−ნე−ბუ−ლის თა−ვის, კვა−ლად მტკი−ცედ, მ−პყრო−ბე−ლი.
იბრძ−ვის კა−ხეთს და კუ−ხეთს; იბრძ−ვის კოლ−ხი−დას ი−გი;
იბრძ−ვის შა−ვი ზღვის პირ−ზედ; კარს - ბრძავს, რაზმ−თა გამრი−გი;
მთის კალ−თებ−ში−აც იბრძ−ვის; კავ−კა−სის ერთ, დამრი−გი;
ტრი−ა−ლებს ყო−ველს მხა−რეს; ჰხვდა, კვლავ, ბრძოლ−სა რი−გი.
ვი−თა ლო−მი, მყვი−რა−ლი, არც−თუ მკრთა−ლი მჩმუ−ნა−ვი,
დაჭ−რით გა−მედგ−რე−ბუ−ლი, ლეკვთ და−ფარ−ვის მზრუ−ნა−ვი,
ა−ნუ, ვით მთვრა−ლი სპი−ლო, მომ−გე−რე−ბი მბრუ−ნა−ბი,
კის−კა−სობს ქარ−ლოს ბრუ−ნავს, ბორგს ღელ−ვა−ში მცუ−რა−ვი.
დღეს ქართ−ლო−სის ძლე−ვა−ნი გვაქვს დიდს გა−საკ−ვირ−ვე−ლად.
ფო−ცხო−ვას, კა−დიკ−ლი−არს, ჩო−ლოქს, ზღვის პირ−სა, ხმე−ლად,
უ−მე−ტეს ქუ−რუქ−და−რას, ძველ−სა გუმ−რი−სა ვე−ლად;
სხვაც მრა−ვალნი ძლე−ვა−ნი დაშ−თე−ბი−ან მას ძეგ−ლად.
რუსთ და ქართ−ველთ ამ წელ−თა, აქ ბრძვეს მტერ−თა გმი−რუ−ლად!
სდგას რიჟ−რაჟ ეს მო−ხუ−ცი ველ−სა მას მხი−ა−რუ−ლად;
შუბ−ლი მი−სი მხცო−ვა−ნი, კრთო−ლავს გან−ცისკ−რე−ბუ−ლად!
შჭვრეტს, უ−ხა−რის შვილთ სიმხ−ნე, მით ჰსჩანს აღ−ტა−ცე−ბუ−ლად!...
შვილ−თა მის−თა ვით მწვლი−ლი, ბრძო−ლას მსხვერპ−ლი შეს−წი−რეს:
ზოგ−თა ხელ−ნი და ფერხ−ნი ზოგ−ნი სულ გა−ხე−იბრ−დეს,
მრა−ვალთ დასთ−მეს ცოლ-შვილნი, ზოგთ საზრ−დო შე−იმ−ცი−რეს,
ზოგ−თა თვით ტკბი−ლი სუ−ლი დასდ−ვეს - ზე−ცას შეს−ძი−ნეს.
სა−ქართ−ვე−ლო, ღვთის მშობ−ლის, სა−უფ−ლის წუ−ლოდ, თქმუ−ლი,
მისთ−ვის, ჰხამს შე−ი−წო−დეს, მას შე−ი−ვედ−როს სუ−ლი!..
ქრის−ტესთ−ვის აქ ვინ მოკვ−და, იქმ−ნა სისხლ-დანთხეული,
ჩვენ გვრწამს, რომ ღვთის ღი−ნა−შე იქ−ნე−ბის ღირ−სე−უ−ლი.
ს. თა−მა−რა−შე−ნი.
ჩყნზ-ს, წელს.
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
დავით მაჩაბელის სხვა ლექსები:
ვარდი |
ალერსი |
დიდი პარასკები |
ჩემს მინერვას |
ჩემი ლოცვა |
აუხსენით ბავშვს, რომ არ უნდა მისცეს სხვებს უფლება, შეეხონ მის სხეულს, თუ ეს მას არ მოსწონს.
ანი კაპანაძის ბლოგი - დაწყებითი კლასის მასწავლებელი
„მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო,მაგრამ ათასი ბავშვის მშობელი” პირველად რომ წავიკითხე იოსებ ნონეშვილის ლექსი, „მასწავლებელი” საოცა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
თუ დედაენით არ ხარ გაზრდილიიოსებ ნონეშვილი |
 |
დედა თბილისიმანანა ტონია |
 |
მგელი და კრავიაკაკი წერეთელი |
|
ინტერნაციონალიაკაკი წერეთელი |
 |
წილის ყრავაჟა–ფშაველა |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
ქეთინოს ვედრება მზისადმინოდარ დუმბაძე |
 |
თავადის ჭ...ძის ასულს, ეკ...ნასნიკოლოზ ბარათაშვილი |
 |
ობობავასილ გულეური |
 |
სძინავს, სძინავს ძილგუდასნესტან კუპრავა |
 |
კუკრუჭანა თუ გოგრიმიჭელანუნუ ჯანელიძე |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
ქებათა ქება ნიკორწმინდასგალაკტიონ ტაბიძე |
|
ბელი და სანდლებიმანანა ტონია |
 |
მზე-ჭაბუკ ორბელიანზედბესიკი |
 |
ხმა კატამონთანირაკლი აბაშიძე |
|
კიდევაც ვნახავ გაზაფხულსვაჟა–ფშაველა |
