კიდევაც ვნახავ გაზაფხულს

კი−დე−ვაც ვნა−ხავ გა−ზა−ფხულს,
ყელ−მო−ღე−რე−ბულს ი−ა−სა,
სიკვ−დი−ლის სი−ცო−ცხლედ მქცე−ველს,
ი−მის სი−ტურ−ფეს ღვთი−ან−სა,
ამწ−ვა−ნე−ბულ−სა მთა-ბარსა,
დამ−წყაზ−რულს, ყვა−ვი−ლი−ან−სა.

კი−დე−ვაც ვნა−ხავ, ცა სჭექ−დეს,
თოვ−ლის წილ წვი−მა ცვი−ო−დეს,
ა−ნო−ყივ−რებ−დეს მი−წა−სა,
მდი−ნა−რე−ე−ბი ხვი−ო−დეს,
ა−ღარ−ვინ ი−ტან−ჯე−ბო−დეს
და ა−ღარც−ვი−სა ში−ო−დეს;
სი−მართ−ლის გა−მარჯ−ვე−ბა−სა
მთა−ზე არ−წი−ვი ჰყი−ო−დეს;
მეც მას ბანს ვე−უბ−ნე−ბო−დე,
გუ−ლი ა−ღა−რა მტკი−ო−დეს.

გუ−შინ−წინ ვნა−ხე, გუ−ში−ნაც,
გვე−ლი სწამ−ლავ−და ი−ა−სა,
აშ−ლი−და შხამ−სა და გესლ−სა,
ვერ კი აძ−ლევ−და ზი−ან−სა.
დღეს ვხე−დავ, ი−ა მთელი−ა,
სუნ−ნე−ლო−ვა−ნი, ნაზი−ა,
ვუც−ქერ და ვამ−ბობ ი−მას−ვე:
რა ტურ−ფა, რა ლამაზი−ა!
გვე−ლი და−ღო−ღავს მუც−ლი−თა,
ახრ−ჩობს ბოღ−მა და ბრაზი−ა.

კი−დე−ვაც ვნა−ხავ, უხ−ვა−და
ვარდ−ნი, ი−ანი ჰყვა−ო−დენ,
ნაცარ-მტვრად იყვ−ნენ ქცე−ულ−ნი,
ვი−ნაც გუ−ში−ნა ზვა−ობ−დენ;
შხა−მის და გეს−ლის მთეს−ველ−ნი
მო−ისპ−ნენ, ა−რა−რა−ობ−დენ,
ჩვე−ნის სიკვ−დი−ლის მსურ−ველ−ნი
ყორ−ნე−ბი ვე−ღარ ჩხა−ო−დენ!

დაჰ−ბე−როს სი−ცო−ცხლის სი−ომ
მო−მაკვ−დავს ა−რე−მა−რე−სა,
გა−უ−ა−თას−დეს სი−ნათ−ლე
ცა−ზე მზე−სა და მთვა−რე−სა,
უხ−ვა−და სძღვნი−დენ წყა−ლო−ბას
ამ ჩვენს და−ჩაგ−რულს მხა−რე−სა.
ჩვენც, მსხვერპლ−ნი ძალ−მომ−რე−ო−ბის,
ცრემლს ა−ღარ ვღვრი−დეთ მწა−რე−სა.
ჩი−ტე−ბის ტკბი−ლი გა−ლო−ბა
ის−მო−დეს ყო−ველ მხა−რე−სა.

ვი−ხი−ლავ სა−ნატ−რელ სა−ხეს,
რომ ამდ−გა−რი−ყოს მკვდრე−თი−თა,
გვერდს ედგ−ნენ მის−ნი ზვა−რაკ−ნი,
გა−ფი−ცუ−ლე−ბი გვერ−დი−თა
ჭა−ბუკ−ნი თავ−და−დე−ბულ−ნი,
ტრფი−ალით მე−ტის−მე−ტი−თა,
ტანს უმშ−ვე−ნებ−დეს წყლუ−ლე−ბი
ერთ−გულ მა−მუ−ლის შვი−ლებ−სა,
ან−გე−ლო−ზე−ბი დაფ−ნი−სას
გვირგ−ვინს ად−გამ−დენ გმი−რებ−სა.
ვაჟა–ფშაველა 1906 წ.

რა ასაკის ბავშვისთვისაა ეს ლექსი საინტერესო?

ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის.

ჩივილი

ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები

ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!

დაამატე ნახატი

იმისთვის რომ შეძლოთ ამ ლექსის თემაზე შექმნილი თქვენი ნახატის დამატება, ჩვენს საიტზე უნდა გქონდეთ გახსნილი ანგარიში. ამისათვის უნდა გაიაროთ რეგისტრაცია.