|
გამოღმით მე ვარ, გაღმა – შენ |
|
შუ−ა−ზე მო−დის მდი−ნა−რე,
ხი−დი არ გვი−ძე წყალ−ზე−და,
ფიქ−რი გვკლავს მო−უთ−მი−ნა−რე.
მინ−და გა−კო−ცო, მა−კო−ცო,
შენს სა−ხეს ვხე−დავ მღი−მა−რეს,
მაგ−რამ ვერ−სა−ით გა−მო−ვედ
ამ სა−ტი−ა−ლო მდი−ნა−რეს.
მეც უ−ნა−ვო ვარ, შე−ნა−ცა,
ცურ−ვა არ ვი−ცით, ვტი−რი−თა;
მეშ−ვე−ლიც არ−ვინ გვიჩნ−დე−ბა
არც ცი−დან, ა−ღარც ძი−რი−თა,
შენ მე მი−მე−ლი, მე - შე−ნა
გა−ცი−ნე−ბუ−ლი პი−რი−თა.
ვე−ღარც ხმას გაწვ−დენ, გი−თხრა რამ,
მდი−ნა−რე ბრა−ზობს, ღრი−ა−ლებს,
ჩემს ძა−ხილ−სა ნთქავს მის ზვირ−თი,
რო−გორ შა−ვა−და ტრი−ა−ლებს!..
რა უ−ნუ−გე−შო ყოფ−ნა−ა,
წელ−თა სვლა მხო−ლოდ მზე−რა−ში;
რომ მოვკვ−დე, ბევ−რით ჰჯო−ბი−ა,
მა−ინც გარ−გი−ვარ ვერ−რა−ში!..
ა−რა, ის მინ−და, გხე−დავ−დე,
ნუ−გეშ−სა ვპო−ვებ ცქე−რა−ში.
ვაჟა–ფშაველა 1895 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
