|
ისევ შენ, ისევ, ქალაო |
|
მომ−ხე−დე, გა−მი−ცი−ნი−ა.
შენ მა−ინც ნუ მი−ღა−ლა−ტებ,
მოვკვ−დე−ბი - და−მი−ტი−რი−ა.
მაღ−ლი−სა მთი−სა წვერ−ზე−და
საფ−ლა−ვი გა−მი−თხა−რო−დი,
ჩე−მის სამ−შობ−ლოს ქვი−შა−ნი
ხშირ-ხშირად მო−მა−ყა−რო−დი.
ქვეყ−ნის−გან და−ვი−წყე−ბულ−სა
შენც და−მი−ვი−წყებ მა−ლე−ო,
მა−ლე ი−შო−ვი საქმ−რო−სა,
უ−კან გაჰყ−ვე−ბი ხვალ−ვე−ო.
ემ კლდე−ებს მა−ინც შეს−ტი−რე
და−ნა−ბა−რე−ბი ჩე−მი−ა:
იდგ−ნენ გულ-სალნი ა−მა−ყად,
არ შა−მა−უშ−ვან მტე−რი−ა!
ნუ და−ი−წყე−ბენ ჩა−მოშ−ლას...
არ−წივთ მო−ზარ−დონ წი−წილ−ნი,
დაჰბ−რუ−ნონ ჩემ−სა სა−მა−რეს,
მალ-მალ მა−ი−ღონ ბი−ბი−ნი;
მთებ−მა ა−ხა−რონ ყვა−ვილ−ნი,
კის−რით ა−ტა−რონ ნის−ლე−ბი,
მკვდარს გულ−ზედ ნა−მი მა−ნა−მონ, -
ი−სევ ცო−ცხა−ლი ვიქ−ნე−ბი.
ვაჟა–ფშაველა 1886 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
