|
გაზაფხული |
|
გაღ−მა აჭ−რელ−და ქე−დე−ბი;
სხვა−რიგს ფერს ი−დებს ცა-მყარი,
ჩა−მოდ−გა წვი−მის სვე−ტე−ბი.
გათ−ბი, გულ−ცი−ვო ქვე−ყა−ნავ,
მზის პირს მი−უ−პყარ გვერ−დე−ბი,
მი−წის დუშ−მა−ნო ყინ−ვა−ო,
არც ახ−ლა ა−იხ−ვე−ტე−ბი?!
სიმ−ღე−რავ, ვე−ლად გა−მო−დი,
გულ−ში ნუ და−ი−კე−ტე−ბი!
წე−რო−თაც გა−და−ი−ა−რეს,
მერ−ცხა−ლიც მოფ−რე−ნი−ლა−ო;
ო−ფო−ფა სა−ვარ−ცხლი−ა−ნი
ი−მათ მო−უძღ−ვა წი−ნა−ო.
ა−მო−ჩე−ნი−ლან ყვა−ვილ−ნი,
წითელ-ყვითელან ქა−ლა−ნი,
უხ−დე−ბათ და−კუპრ−ვი−ლებ−სა
მანდილ-გრეხილნი, კა−ბა−ნი.
ი−ა ბერ−ქუ−ში გვი−ცი−ნის,
ჟუ−ჟუ−ნა წვი−მით ნა−ბა−ნი.
ა−რაგვ−მა ლახ−ტი ა−ი−ღო
ა−მი−რა−ნი−სა, რა ხა−ნი,
მილეწ-მოლეწა კლდე−ე−ბი,
მტკვარს გა−ა−დი−ნა ჯახა−ნი.
კარ−თა−ნას ფა−რი წა−ართ−ვა,
ჟინ−ვანს მოჰგ−ლი−ჯა ჩაჩ−ქა−ნი;
დე−ვე−ბი გაფ−თხენ, გა−იქც−ნენ,
გად−მო−უ−ყა−რეს აბ−ჯა−რი.
მო−ქიშ−პე არ გაუშვი−ა,
რო არ და−ე−ცეს ხან−ჯა−რი.
მუხ−რა−ნის ველ−ზე მი−ცუ−რავს
თა−ვა−ღე−ბუ−ლი კან−ჯა−რი.
დამთვ−რა−ლა სატი−ალეი,
მთას თოვ−ლი დაულევი−ა;
ორ−წყალ−ში ჩამასწევი−ა,
თათ−რის ჯარ დაულევი−ა.
ბას−რის გორ−და−ის ცე−მი−თა
კლდე−ე−ბი გაულევი−ა;
მთით ბა−რად ჩა−მო−ვარდ−ნი−ლა,
გზა მტკვრის−კე გაუკვლევი−ა.
თა−ვის ბუ−ნე−ბის ყმა რო ხარ,
ა−რაგ−ვო, იდღეგრძელი−ა!
შე−ნის ვე−ფხუ−რის ტე−ვე−ბით
გულს წყლუ−ლი გამიმთელი−ა.
გუ−ლით ხომ გხე−დავ, თუ თვა−ლით,
ვა−ჟო, ვერ და−გი−ნა−ხე−ო,
გე−ნაც−ვა−ლე, მთა−ნი და კლდე−ნი
შაგ−ნე−ბით შა−მი−ნა−ხე−ო.
ვაჟა–ფშაველა 1888 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
