|
შემომღუღუნე, ჩონგურო |
|
აკვ−ნეს−დი, ა−მაკვ−ნე−სი−ა;
მორ−წყე და ა−ა−ბი−ბი−ნე
გულს ვარ−დი და−ნა−თე−სი−ა,
ჩემთ−ვის კვნე−სა−ში სი−ლა−ღე
რამ−დე−ნი ჩა−ნა−ლე−სი−ა!..
ა−მოჟ−ღა−რუნ−დი ხმატკ−ბი−ლად,
ა−ტირ−დი, ა−მა−ტი−რი−ა!..
ჩემთ−ვის ღვთის პი−რით ტი−რილ−ში
სა−მო−თხე და−ნა−პი−რი−ა,
ტი−რი−ლით გა−უმ−თელ−დე−ბა
გულს მო−ტე−ხი−ლი პი−რი−ა.
ან−გე−ლოზთ გუნდ−ში კი ვმღე−რი
მა−შინ, როს ა−ქა ვტი−რი−ა.
თვალს ნუ მა−რი−დებ, ლა−მა−ზო,
ჩემ−კენ მო−ი−ღე პი−რი−ა.
შენს მზე−რას ჩონ−გუ−რის ხმა−ზე
რა−ღა სა−მო−თხე სჭი−რი−ა?!
ვაჟა–ფშაველა
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
