|
ვაშლი |
|
თა−ვი მწი−ფე ვაშლს შებ−რა−წულს.
ქვე−ში−დან უჭვ−რეტს ყმაწ−ვი−ლი,
და რომ ვერ სწვდე−ბა, იტ−კენს გულს.
ამ−ბობს: „ნე−ტა−ვი ეს ვაშ−ლი
თა−ვისით ჩა−მო−ვარ−დე−სო!
ი−სე მო−მე−ცეს სი−კე−თე,
რო−გორც ის გამეხარდესო!“
ამ დროს გრი−გალ−მა დაჰ−ბე−რა,
ხე შე−არ−ხი−ა შრი−ა−ლით;
კუნწ−ში მოს−წყვი−ტა ნა−ყო−ფი,
ძირს მო−დის ბზრიალ-ბზრიალით.
ყმაწ−ვილ−მა ხე−ლი დას−ტა−ცა,
ქარს მად−ლი უძღვ−ნა გუ−ლი−თა
და სახ−ლი−სა−კენ მოჰ−კურ−ცხლა
ავ−სილ−მა სი−ხა−რუ−ლი−თა.
აკაკი წერეთელი 1891
|
ლექსები ყვავილებზე, მცენარეებზე | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
