|
მე სული ჩემი ფეშქაშად |
|
შენთ−ვის−ცა შე−მი−წი−რი−ა.
შენს სიყ−ვა−რულ−ზე სიკვ−დიდმ−დე
მაქვს გა−სა−ტა−ნი პი−რი−ა.
და−ო, შენც ი−ცი, შორს მყოფ−სა
მაჭკ−ნობს უხს−ნე−ლი ჭი−რი−ა.
პავ−ლე სწერს მო−ცი−ქუ−ლი−ცა:
"სჯუ−ლი არს სიყ−ვა−რუ−ლი−ა".
მცი−რე−დი−ღა მაკლს სიკვ−დილ−სა!..
ეს არს, მო−ვი−და ჟა−მი−ა!..
ტი−ლოს ვმზერ ჩე−მად პე−რან−გად!..
მი−წას მი−თხრი−ან!.. ვა-მეა!
ვინ და−მი−ტი−რებს? არ−ვინ მიცვს,
არ−ვის აქ ცრემლ−თა ნა−მი−ა!..
ო−დეს ვეს−ტუმ−რო მი−წასა,
გახ−სოვ−დე მა−შინ - ძა−მი−ა!
თვა−რა ამ სო−ფელს ზილ−ვა−სა
არ ვე−ლი შენ−სა, ჰე და−ო!
ფრთე−ნი ა−რა მაქ - ავფ−რინ−დე,
მო−ვი−დე სწრა−ფით შენდა−ო.
[........
............] ხედა−ო.
ბე−დით−მა ბა−დემ შე−მიც−ვა.
უ−გა[...........]
მე−გო−ბარ−თა−გან ძულ−ვი−ლი
დი−ა ვი−ქე−ნი ი−ა−ვარ.
პირ−ველ ვარ დებრ−ვე მე−სურ−ვე;
ახ−ლა მქნეს ვი−თა ი−ა−ვარ.
შეყ−როლ−დენ ჩემ−გან და დალ−პენ;
გან−მაგ−დეს, ვი−თა ჭი−ა ვარ.
მსწრაფლ მო−მი−ძუ−ლეს ყვე−ლა−ყამ;
ცრემ−ლი−თა და−ნა−ტი−ა ვარ!
ჭირ−სა შევს−წუხ−დე მა−ლი−ად, -
რა ა−რის ე−სე კა−ცო−ბა?!
პი−რუ−ტყვი უ−ღელ ში−ნა სწუხს, -
მი−სი მექმ−ნე−ბა მსგავ−სო−ბა;
ბო−ლოს სა−ძო−ვარს მი−უშ−ვან, -
ა−ღარც მას ახ−სოვს მგზავ−რო−ბა.
პირ−ველ ჭირს განვ−ლით ყოვე−ლი,
მე−რე მოგ−ვე−ცეს ხა−რო−ბა.
ბესიკი
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
