|
აღმართ-აღმართ |
|
სერ−ზედ შევ−დექ, ჭმუნ−ვის ა−ლი მენე−ლა;
მზე−მან სხი−ვი მო−მა−ფი−ნა მა−ში−ნა,
სი−ცო−ცხლე ვგრძენ, სიკვ−დილ−მა ვერ მა−ში−ნა.
შე−მი−დუღ−და მა−შინ სუ−ლი და გუ−ლი;
იმ ნა−დუღ−ში თვით მე ვი−ყავ დაგუ−ლი.
გულ−მა ძგე−რა, სულ−მა შფოთ−ვა და−მი−წყო,
ჩანგ−მაც თვი−სი მე სი−მე−ბი და−მი−წყო.
ხმა სი−მართ−ლის შე−უ−პოვ−რად გა−ის−მა,
(აწ ი−გი ხმა ვერ ის−მი−ნოს გა−ის−მა).
ცის მახ−ლობ−ლად ფეხ-ქვეშ ვიგრ−ძენ მი−წა მე,
ვსთქვი: “−ცხოვ−რე−ბავ, მეც ერთ კა−ცად მი−წამე!”
და ვი−ფიქ−რე “ჩე−მი სატრ−ფო სად ა−რი?
ნის−ლი ჰბუ−რავს, თუ დღე უდ−გას სადა−რი?”
გად−ვი−ხე−დე, ვნა−ხე, რომ სხვას ჰმო−ნებ−და!
გა−მიკ−ვირ−და! ვსთქვი: “მტერს რო−გორ მო−ნებ−და?
მო−ხიბ−ლუ−ლა, შემცდა−რი−ა, ის ა−რი…
ა−ლერ−სით მთვრალს ვერ უ−ხი−ლავს ისა−რი!”
მი−ვა−ძა−ხე: “ჭინ−ჭარ−ში ნუ ვარ−დე−ბი!..
ნუ გგო−ნი−ა იქ ი−ა და ვარ−დე−ბი!
შე−იბ−რა−ლე თა−ვი შე−ნი, ი−ცო−დე!
მაგ შარ−ბათ−ში სა−წამ−ლავს სვამ, ი−ცო−დე!”
არ მის−მი−ნა მწუ−ხა−რე−ბით და−ნა−გულს,
და და−მა−სო სა−უ−კუ−ნოდ და−ნა გულს!
აღმართ-აღმართ მივ−დი−ო−დი ნე−ტა რად,
თუ ამ სერ−ზედ თავს ვერ ვგრძნობ−დი ნე−ტარად?
ჩე−მო თა−ვო! ვე−ღარ გკურნ−ვენ წამა−ლით!
დაღმართ-დაღმართ და−უ−ყე−ვი, წა მა−ლით!
იქ ჩაბრ−ძან−დი, სად გელი−ან ლო−დე−ბით,
ბა−რით, ნიჩ−ბით, კუ−ბო−თი და ლო−დე−ბით!
და−ი−ვი−წყე, ვინც გახ−სოვ−და, მა−რად ის!
ხელ-დაკრებით გა−ნის−ვე−ნე მა−რადის!
აკაკი წერეთელი
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
