|
ვაჟა-ფშაველას |
|
მგო−სა−ნო მა−ღალ მთი−სა−ო,
თუმც კი გვი−თე−სავ მარ−გა−ლიტს!..
მკი−თხვე−ლიც ი−მას მკი−სა−ო!
ჯერ არ ვყო−ფილ−ვარ ფშა−ვეთ−ში,
მაგ−რამ კი ვიც−ნობ ცნო−ბი−თა;
შენ და−მი−ხა−ტე ის მხა−რე
ფშა−უ−რის ჭკუა-გრძნობითა.
და რაც არ გად−მო−გი−ცი−ა
მის შვე−ნე−ბა−ზე ე−ნი−თა,
მე თვი−თონ მივხვ−დი ყო−ლი−ფერს,
შენ−თან−ვე აღმაფრე−ნი−თა.
ვი−ცი, რომ ფშავ−ლის სო−ფე−ლი
წმინ−და−ა, მა−ღალ მთი−სა−ო,
ე−ნა - მე−ტყვე−ლი სი−მართ−ლის,
გულ-მკერდი - ფო−ლა−დი−სა−ო.
წი−ნეთ რომ ხმა−ლი უჭ−რი−დათ,
სა−დღე−ი−სოდ სჭრის კალამი…
გა−და−ეც ბა−რის მგოს−ნის−გან
მთი−უ−ლებს ძმუ−რი სა−ლა−მი.
აკაკი წერეთელი
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
