|
ფუტკარი |
|
(ვუძღვნი ს. ამირეჯიბისას)
სხვებ−მა უმ−ღე−რონ ვარდ-ბულბულს,ა−დი−დონ ლო−მი ძლი−ე−რი;
თვალ-მარგალიტით შე−ამ−კონ
შვე−ნი−ე−რე−ბა ცბი−ე−რი.
სხვა ა−რის ჩე−მი გა−ლო−ბის
და ჩე−მის ჩან−გის სა−გა−ნი:
პა−ტა−რა ბუზი… ფუტ−კა−რი,
ი−ო−ბის ჭი−ა−თა−გა−ნი.
ფუტ−კა−რო, ჩე−მო ფუტ−კა−რო,
ბზუ−ი−ლავ, მო−უს−ვე−ნა−რო,
უ−სა−მართ−ლო−ბით დევ−ნი−ლო,
სა−მართ−ლი−ა−ნად მკბე−ნა−რო!..
სიტკ−ბოს რომ ე−ძებ სა−თაფ−ლოს,
მი−ტომ ხარ მოუსვენარი…
და ვინც ხელს გიშ−ლის შრო−მის დროს, -
მხო−ლოდ ი−მი−სი მკბე−ნა−რი.
მაგ−რამ ქვე−ყა−ნა უძ−ღე−ბი
გა−ნა დაე−ძებს სი−მართ−ლეს?
ბნელს შე−ნი სანთ−ლით ი−ნა−თებს
და ბნელს ჰფენს შენ−სა სი−ნათ−ლეს.
შენ არ გი−კა−რებს, თაფლს კი სჭამს,
მშრო−მე−ლის უმადურია…
ო−ღონდ კი დასტკ−ბეს, რას დას−დევს,
თუ სიტკ−ბო სა−და−უ−რი−ა?!
და შენ კი, ჩე−მო ფუტ−კა−რო,
არ უს−მენ ქვეყ−ნის ჭო−რებ−სა,
ერ−თი უგ−ნუ−რი რომ შე−თხზავს
და ა−სი ი−მე−ო−რებ−სა.
მა−ინც დაბ−ზუ−ი, დაფ−რი−ნავ,
არც იშ−ლი დრო−ზე კბე−ნა−სა,
ქვე−ყა−ნას თაფ−ლუჭს უმ−ზა−დებ
და სან−თელს უნ−თებ ზენასა…
სარ−კე და სა−ხე მგოს−ნო−ბის,
ემბ−ლე−მა−ცა ხარ შრო−მისა, -
შე−ნა−თხზი სიყ−ვა−რუ−ლი−სა
და წმინ−და გუ−ლის−წყრო−მი−სა.
ფუტ−კა−რო, ჩე−მო ფუტ−კა−რო,
ი−ო−ბის მატ−ლო მცი−რე−ო!
ჩან−გი გ−თხოვს, მგოს−ნის სი−ტყვე−ბი
მსხვერპ−ლი−ვით შე−ი−წი−რე−ო!
აკაკი წერეთელი 1902 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
