|
გაზაფხული |
|
თავს ი−წო−ნებს ნა−ზი ი−ა;
ჩვენს სალ−ხე−ნად კო−კობ ვარდ−საც
ეშ−ხით გუ−ლი გაუღი−ა.
ხა−ვერ−დი−ვით მწვა−ნე ბა−ლახს
ა−ბი−ბი−ნებს სი−ო ნა−ზად,
თით−ქოს უნ−და და−ე−ფი−ნოს
იმ ყვა−ვი−ლებს ფი−ანდაზად.
მა−ღალ მთი−დან წმინ−და წყა−რო
მოცქრი−ალებს ჩუხ−ჩუ−ხი−თა,
თით−ქოს ნა−ნას ე−უბ−ნე−ბა
ძუ−ძუმ−წოვ−რებს ტკბი−ლი ხმი−თა.
ხის ტო−ტებ−ზედ ჩი−ტუ−ნე−ბი
ფრთხი−ალობენ, სრი−ალობენ;
ი−შე−ნე−ბენ მაღ−ლა ბუ−დეს,
დაჰხარი−ან და გა−ლო−ბენ.
და მხლობ−ლად იქ−ვე თა−ვი
მოუყრი−ათ ყმაწ−ვი−ლებ−სა,
იმღერი−ან და თან ჰკრე−ფენ
სხვა−დასხ−ვა−ფერს ყვა−ვი−ლებსა.
აკაკი წერეთელი 1891
|
ლექსები გაზაფხულზე, ლექსები წელიწადის დროებზე |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
