ვპოვე ტაძარი შესაფარი, უდაბნოდ მდგარი;

ვპო−ვე ტა−ძა−რი შე−სა−ფა−რი, უ−დაბ−ნოდ მდგა−რი;
მუნ ენ−თო მა−რად უქ−რო−ბე−ლი წმი−და ლამ−პა−რი.
ან−გე−ლოს−თა−გან იკ−რო−და მუნ და−ვი−თის ქნა−რი,
და გა−ნის−მო−და ცი−ურთ დას−თა გა−ლო−ბის ზა−რი!

მწი−რი სოფ−ლი−სა, და−მაშვ−რა−ლი მი−სი−თა ღელ−ვით,
მუნ ვე−ძი−ებ−დი განს−ვე−ნე−ბას წრფე−ლი−თა ზრახ−ვით;
გულ−სა, მოკ−ლულ−სა კაცთ სი−ა−ვით და ბე−დის ბრუნ−ვით,
ლამ−პა−რი წმი−და გან−მიტ−ფობ−და ცი−უ−რის სხი−ვით!

მუნ გუნდ−რუ−კის წილ შევს−წი−რავ−დი წმი−დას სიყ−ვა−რულს,
რომ−ლის სა−კურ−თხად დავს−დებ−დი მე ჩემს გულ−სა და სულს;
ა−მა სი−ა−მით, ნე−ტა−რე−ბით, ეს−რეთ აღვ−სე−ბულს,
მე−გო−ნა, ვხე−დავ სა−სუ−ფე−ველს, აქ და−შე−ნე−ბულს!

მაგ−რამ სა−წუ−თო გა−ნა ვის−მეს დიდ−ხანს ა−ხა−რებს?
განქ−რა ტა−ძა−რი — და უ−დაბ−ნო ჩემ−და მდუ−მა−რებს;
მას ა−ქეთ ჩემს გულს ნე−ტა−რე−ბა არ ა−სა−და−რებს,
მის ნაცვ−ლად სევ−და და წყვდი−ა−დი და−ი−სად−გუ−რებს!

მო−ის−პო მსწრაფ−ლად მი−სი ნაშ−თი და მი−სი კვა−ლი!
გა−ნა თუ დრო−მან დაჰკ−რა თვი−სი მას ა−ვი თვა−ლი, —
ა−რა! მოს−ძაგ−და მას სო−ფე−ლი ცრუ და მუხ−თა−ლი!
დამშ−თა მე მხო−ლოდ მის ლამპ−რის−გან ცე−ცხლი დამქ−რა−ლი!

ვერ−ღა აღ−მი−გო სიყ−ვა−რულ−მა კვა−ლად ტა−ძა−რი!
ვერ−სად აღ−ვან−თე დაშ−თო−მი−ლი მი−სი ლამ−პა−რი!
ეს−რეთ და−მიხ−შო უ−კუღ−მართ−მა ნუ−გე−შის კა−რი,
და და−ვალ ობ−ლად, ი−სევ მწი−რი, მი−უ−სა−ფა−რი!
ნიკოლოზ ბარათაშვილი 1841 წ.

რა ასაკის ბავშვისთვისაა ეს ლექსი საინტერესო?

ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის.

ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები

ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!

დაამატე ნახატი

იმისთვის რომ შეძლოთ ამ ლექსის თემაზე შექმნილი თქვენი ნახატის დამატება, ჩვენს საიტზე უნდა გქონდეთ გახსნილი ანგარიში. ამისათვის უნდა გაიაროთ რეგისტრაცია.