|
სულო ბოროტო, ვინ მოგიხმო ჩემად წინამძღვრად |
|
ჩე−მის გო−ნე−ბის და სი−ცო−ცხლის შენ აღ−მაშ−ფოთ−რად?
მარქ−ვი, რა უ−ყავ, სად წარ−მი−ღე სუ−ლის მშვი−დო−ბა,
რისთ−ვის მო−მი−კალ ყმაწ−ვი−ლის ბრმა სარწ−მუ−ნო−ე−ბა?
ა−მას უ−ქად−დი ჩემს ცხოვ−რე−ბას, ყმაწ−ვილ−კა−ცო−ბას?
თით−ქოს მაძ−ლევ−დი ა−მა სოფ−ლად თა−ვი−სუფ−ლე−ბას,
ტანჯ−ვა−თა შო−რის სი−ა−მე−თა და−მი−სა−ხავ−დი
და თვით ჯო−ჯო−ხეთს სა−მო−თხე−და გარ−და−მიქ−ცევ−დი!
მარქ−ვი, რა იქმ−ნენ საკ−ვირ−ველ−ნი ე−სე აღთქ−მა−ნი?
რად მო−მი−ხიბ−ლე, აღ−მი−რი−ე, წრფელ−ნი ზრახ−ვა−ნი?
სად ხარ, აღმშ−ფო−თო, მი−პა−სუ−ხე, ნუ ი−მა−ლე−ბი,
რა−ტომ გა−ცუდ−და ძა−ლი შე−ნი მომ−ჯა−დო−ე−ბი?
წყე−უ−ლიმც ი−ყოს დღე ი−გი, როს შენ−თა აღთქ−მა−თა
ბრმად მი−ვან−დობ−დი, ვუმსხ−ვერპ−ლი−დი ჩემთ გუ−ლისთქ−მა−თა!
მას ა−ქეთ ა−რის — და−ვუ−კარ−გე მშვი−დო−ბა სულ−სა,
და ვერც ღელ−ვა−ნი ვნე−ბა−თა−ნი მიკვ−ლენ წყურ−ვილ−სა!
გან−ვე−დი ჩემ−გან, ჰოჲ, მაც−თუ−რო, სუ−ლო ბო−რო−ტო!
რა ვარ აწ სოფ−ლად დაშ−თე−ნი−ლი უ−საგ−ნოდ, მარ−ტო.
ჭკუ−ით ურწ−მუ−ნო, გუ−ლით უნ−დო, სუ−ლით მახვ−რა−ლი?
ვა−ი მას, ვი−საც მოხვ−დეს ხე−ლი შე−ნი მსახვ−რა−ლი!
ნიკოლოზ ბარათაშვილი 1843 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
