|
გაზაფხული |
|
ა−ღარც თოვ−ლის ნარ−ჩე−ნი−ა,
ტყემ−ლის ყვა−ვილს ფიფ−ქი სცვი−ვა,
ატ−მებს ცე−ცხლი გას−ჩე−ნი−ა.
ცის ლაჟ−ვარდ−ში ტო−რო−ლე−ბი,
ა−ი−ვან−ზე მერ−ცხლე−ბი−ა,
გა−მო−სუ−ლან პა−ტა−რე−ბი,
მა−თი ცქე−რით ვერ ძღე−ბი−ან.
აკ−ვირ−დე−ბა, უკ−ვირს ჩი−ნოს,
თუმ−ცა სხვებ−ზე დინ−ჯი კი−ა:
ეს, ტო−ლე−ბი ე−ძა−ხი−ან,
თუ ჩი−ტე−ბის ჭიკჭიკი−ა?
სტვენს ბულ−ბუ−ლი, შაშ−ვი გა−ლობს,
ბი−ნად ტყე აქვთ არ−ჩე−უ−ლი,
მი−წას მო−ლი მოჰ−ფე−ნი−ა,
ტყე−ებს - მწვა−ნე ფარ−ჩე−უ−ლი.
ა−ღარც ქა−რი, ა−ღარც სუს−ხი,
ა−ღარც თოვ−ლის ნარ−ჩე−ნი−ა,
ტყემ−ლის ყვა−ვილს ფიფ−ქი სცვი−ვა,
ატ−მებს ცე−ცხლი გას−ჩე−ნი−ა.
გრიგოლ აბაშიძე
|
ლექსები გაზაფხულზე, ლექსები წელიწადის დროებზე |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
