|
მწყემსი ქალი |
|
ლა−მა−ზო, ხუჭუჭ-თმიანო,
ნე−ტა−ვი გა−მა−გე−ბი−ნა,
რა გე−სიზმ−რე−ბა, ღვთი−ა−ნო?!
მოფ−რე−ნა უ−და−ბურს ტყე−ში
ღა−მით რი−სა−გან გრგე−ნი−ა?
ვაჰ−მე, რო სა−ით შე−მოგხვ−დეს
ვე−ფხვი, დათ−ვი, ან მგე−ლი−ა!
ფეხთ ქა−ლამ−ნე−ბი აც−ვი−ა,
ტანთ კა−ბა გაც−ვე−თი−ლი−ო;
თა−ვი უდ−ვი−ა მკლავ−ზე−და,
უ−ჩანს თი−თე−ბი თლილიო…
თუმც დაღ−ლილს დას−ძი−ნე−ბი−ა,
მითც სუნთქ−ვა მეს−მის ბ−თხი−ლი−ო.
ზურგ−ზე−და გუ−და ჰკი−დი−ა,
თა−ვით კო−ბა−ლი უ−ძევ−სო.
ამ ტყის ან−გე−ლოზს გო−გო−ნას
ტკბილს ძილს არა-რა ურღ−ვევ−სო.
საბ−თხი−ლო კი−ა ზე−ცა−ო,
შენ გე−ვედ−რე−ბი ბე−ჩა−ვი,
იმ დღი−დან ამ დღემ−დი−სი−ნა
მუ−დამ ვყო−ფილ−ვარ ბედ−შა−ვი:
მა გო−გოს კალ−თა ა−ფა−რო,
ა−რი−დო ყვე−ლა მას ა−ვი.
თუ მის თვა−ლე−ბი გაჰქ−რე−ბა
და სხივს არ მო−მაყ−რი−ა−ნო,
გუ−ლის წყლულს არ მო−მირ−ჩე−ნენ,
ნის−ლებს არ გად−მიყ−რი−ა−ნო,
რაც ქვე−ყა−ნა−ზე მი−წა−ა,
სუ−ლამც მე მო−მაყ−რი−ა−ნო.
თქვენც გეხ−ვე−წე−ბით, ხე−ე−ბო,
და შენც, მდი−ნა−რევ ხმი−ა−ნო,
ე გო−გო - ჩე−მი სი−ცო−ცხლე -
ა−რაფ−რით და−მი−ზი−ა−ნო!
ვაჟა–ფშაველა 1886 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
