|
გურიის მთები |
|
ეგ ცხე−ნე−ბი გა−ა−ქა−ნე, გა−ა−ქა−ნე!
მსურს, რომ ერ−თხელ კი−დევ ვნა−ხო გა−ზა−ფხუ−ლი მთე−ბი მწვა−ნე,
მსურს, რომ დაფ−ნით გა−დავხ−ლარ−თო მძი−მე ფიქრ−თა ო−კე−ა−ნე!..
წა−მიყ−ვა−ნე!
მთე−ბი! რო−გორ შვე−ნით მათ−ზე გა−ზა−ფხუ−ლის ბუჩქ-ფოთოლი!
რო−გორ შვე−ნის ველ−ზე ნა−მი, გამ−ჭირ−ვა−ლე, რო−გორც ბრო−ლი!
ცა ი−სე−ა მოწ−მენ−დი−ლი, ცა ი−სე−ა შე−უმკრ−თა−ლი,
რომ ან−გე−ლოზს და−ი−ნა−ხავს მო−და−რა−ჯე კა−ცის თვა−ლი.
კი−პა−რი−სი ი−სე ღე−ლავს, ი−სე ღე−ლავს, ი−სე ღე−ლავს,
ი−სე ტო−კავს, ი−სე ტო−კავს, რო−ცა ქა−რი გადათელავს…
წყა−რო კლდე−ში მო−ჩუხ−ჩუ−ხე, წვე−თან−კა−რა, ვით ცის ვნე−ბა,
დაფ−ნის ბუჩქ−თა მწვა−ნე ჩარ−ჩოს ე−ო−მე−ბა, ე−ხეთ−ქე−ბა.
და ჩანჩ−ქე−რი მთით ნასხ−ლე−ტი, დაფ−ლე−თი−ლი დი−ლის სხი−ვით,
ძირს ეშ−ვე−ბა და იფრქ−ვე−ვა და გა−და−დის რძის ქა−ფი−ვით.
ვდგე−ვარ მთაზე… და სი−ჩუ−მის ი−დუ−მა−ლი მეს−მის ე−ნა,
და მი−ტა−ცებს სწრა−ფი ფრთე−ბით პო−ე−ტუ−რი აღმაფრე−ნა.
ვხე−დავს სუ−რებს, ვხე−დავ დაფ−ნარს, ვხე−დავ მდუ−მარ ნა−სა−კი−რალს,
ვხე−დავ სოფ−ლებს სი−ცო−ცხლი−სას, გა−ნახ−ლე−ბის თვა−ლით მზი−რალს.
ჩუ−მად!
ვი−ღაც მღე−რის მთაზე… რა ძა−ლა−ა ამ ტკბილ ხმა−ში!..
არ−სად ი−სე არ მღე−რი−ან, რო−გორც აქ, ამ ქვე−ყა−ნა−ში,
არ−სად, არ−სად არ არ−სე−ბობს ბრძო−ლის ჟი−ნი, ბრძო−ლის ქა−რი,
არ−სად ი−სე არ გად−მო−ხეთქს უ−მან−კო−ბის ნი−აღ−ვა−რი,
და არ−სად, მთელ ქვე−ყა−ნა−ზე არ ჰკოც−ნი−ან ი−სე ვნე−ბით,
ი−სე ცე−ცხლით, ი−სე ჟი−ნით და იმგ−ვა−რი გა−ტა−ცე−ბით,
ვერ−სად ი−სე ვერ−ვინ გაგვხ−ვევს გა−მო−უც−ნობ ცე−ცხლის ტბა−ში,
რო−გორც ლერ−წამ−ქალ−წუ−ლე−ბი - აქ, ამ წარმ−ტაც ქვე−ყა−ნა−ში!
და, მე−ეტ−ლევ,
თუ მათ ა−ლერსს
ვერ ვე−ღირ−სე, გე−თაყ−ვა−ნე,
სა−ა−ლერ−სოდ ი−სევ მიწ−ვევს გა−ზა−ფხუ−ლის მთე−ბი მწვა−ნე…
მაშ, გა−რე−კე ეგ ცხე−ნე−ბი,
სად−მე შორს, შორს წა−მიყ−ვა−ნე,
გა−მა−ქა−ნე,
გა−მა−ქა−ნე!
გალაკტიონ ტაბიძე 1914
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
