ერეკლეს სიზმარი
ას−პინ−ძის ველ−ზე დაღ−ლილს ე−ძი−ნა,
თა−ვი მი−ეყრდ−ნო უ−ნა−გირ−ზე−და,
ტან−ზე ნა−ბა−დი გა−და−ე−ფი−ნა.
ა−ღარ სჩანს მტე−რი - ბრძო−ლის სა−გა−ნი,
თო−რემ გმირს ძილ−სა ო−მი ერ−ჩივ−ნა.
და−რა−ჯად ად−გან შვიდ−ნი ხევ−სურ−ნი,
ე−რეკ−ლეს ცხე−ნიც ბა−ლახ−სა სძოვ−და:
მიგდებ-მოგდებით ყოფ−ნას ჩვე−უ−ლი,
თი−ვას და ქერ−სა ა−რა−ვის ს−თხოვ−და.
ე−რეკ−ლეს თა−ვით უ−ზის ხევ−სუ−რი,
იმ ბრძო−ლის გმი−რი ხი−მი−კა−უ−რი,
ო−მის ფიქ−რებ−ში ა−რის გარ−თუ−ლი,
არც ს−წყუ−რა წყა−ლი, არც ჰში−ან პუ−რი.
გა−მაძ−ღა−რი−ა იმ დღის მტრის ჟლე−ტით,
ა−სუ−ყუ−ლი აქვს სუ−ლი და გუ−ლი.
რამ−დე−ნი მოჰკ−ლა ლე−კი, ოს−მა−ლო,
გუ−ნე−ბა−ში სთვლის, ვა−რა−უდს სწევ−და:
“ო−ცი... ორ−მო−ცი...
კი−დე−ვაც მე−ტი,
მხო−ლო−და ხმლითა”, თან ჩი−ბუხს სწევ−და,
ხმალს დაჰ−ხა−რო−და ბა−წა−რე−ულ−სა,
ვა−დას ხელს სჭი−დებს, თან ამოსწევ−და.
ე−რეკ−ლე ჰბორ−გავს ძილ−ში, ქვი−თი−ნებს.
“რა ე−სიზმ−რე−ბა? ვა−ი ჩვენს თავ−სა!”
სწუ−ხან ხევ−სურ−ნი, თუმ−ცა ვერც ერ−თი,
რომ გა−აღ−ვი−ძოს, ვერ ჰბე−დავს მა−სა.
თვით გა−იღ−ვი−ძა, არ და−ა−ყოვ−ნა,
ლომ−მა ლო−მუ−რად წა−მო−ი−წი−ა,
და−რაჯთ ჩურ−ჩულ−სა, ვიშვიშ-კურკურსა
ი−მა−ვე წუთ−ში ყუ−რი მოს−წი−ა.
“ვი−ნა ხართ მანდა?” წარ−მოსთქ−ვა გმირ−მა,
რა თვა−ლი გარ−სა მიავლ-მოავლო.
- “ჩვენ ვართ, ე−რეკ−ლევ, შე−ნი ხევ−სურ−ნი”, -
ხი−მი−კა−უ−რი მი−ვი−და ახ−ლო, -
“მად−ლო−ბა ღმერთ−სა, რომ გა−იღ−ვი−ძე!
დავ−ღონ−დით: ძილ−ში ძა−ლი−ან სწუხ−დი...
შეჰ−შურ−და, ალ−ბათ, დღეს გა−მარჯ−ვე−ბა
ჩვე−ნი და მი−ტომ ეშ−მა−კი - ქურ−დი
მო−გაჩ−ვე−ნებ−და სა−დარ−დოს რას−მე,
დავ−ლა−თი−ან−თა ჰშუ−რობს, ცხა−დი−ა;
გუ−ლი-გონება ჰსურს მოგ−ვი−წამ−ლოს
ღვთის−გან წყე−ულ−მა, მი−სი ფანდია”.
- “ეგ ღმერთ−მა უ−წყის, - ამ−ბობს ე−რეკ−ლე, -
მაგ−რამ სიზ−მა−რი კარ−გი ვერ ვნა−ხე”.
ა−მო−ი−ოხ−რა გუ−ლიდან ღრმა−და
და კა−ე−შა−ნით ა−ღევ−სო სა−ხე.
- “მა−ინც რა ნა−ხე, ჩვე−ნო ე−რეკ−ლევ,
თავს შე−მო−გევ−ლე, ჭი−რი მოგ−პა−რე!
შენს ყმა−თაც გვინ−და გუ−ლით ვი−ცო−დეთ,
რაც შა−გემ−თხვე−ვა ტკბი−ლი თუ მწა−რე;
შე−ნი სვე-ბედი ი−გივ ჩვე−ნია,
სიზ−მა−რი ჩვე−ნაც გაგვიზიარე”.
- “რა−ტომ?! ი−ცო−დეთ, რა და−შავ−დე−ბა,
ღვთის გან−ჩი−ნე−ბა ყვე−ლამ გა−ი−გოს
და მო−მა−ვა−ლი ჩვე−ნის ქვეყ−ნი−სა
დიდ−მა, პა−ტა−რამ ად−რე შა−იგ−ნოს.
გა−ი−გეთ, შვილ−ნო, და ვა−ი ჩემს თავს,
ვა−ი შენ, ჩე−მო დი−დო ა−მა−გო:
როს და−ინგ−რე−ვი, ტურ−ფავ ტა−ძა−რო,
რა მო−ვაგ−ვა−რო, სით−ღა ა−ვა−გო?!
მე ის მე−სიზმ−რა, რომ სა−ქართ−ვე−ლოს
თა−ვით ბო−ლომ−დე ცე−ცხლი ე−კი−და,
თვით ჩემს სრა-სახლსა, სა−მე−ფო ტახტ−საც...
მტე−რი სთე−ლავ−და ხალხ−სა ფე−ხი−თა.
ჩე−მი ლაშ−ქა−რი აბჯარ-აყრილი
იდ−გა უძ−რა−ვად და ა−რა სწუხ−და,
თუმ−ცა ვი−ძახ−დი: “ა−ბა, ბი−ჭე−ბო,
უ−ჭირს ქვე−ყა−ნას!” ხმა ჩე−მი ჰქუხ−და.
გაქ−ვა−ვე−ბუ−ლან, თით−ქოს სტკბე−ბი−ან,
რომ სა−ქართ−ვე−ლო ცე−ცხლში−ა სდუღდა”.
- “ღმერთმ ნუ ამ−ყოფ−ნეს! - ამ−ბობს ძაღ−ლი−კა, -
ნუმც გა−უ−თე−ნოს მშვი−დო−ბის დი−ლა...
მეც თუ იქ ვი−ყავ გა−ურ−ჯე−ლა−და,
მი−თხარ, ე−რეკ−ლევ, თა−ვი მოვიკლა?”
- “ჩვენც იქ ვიყ−ვე−ნით ხელ-გაუნძრევლად?” -
ა−ღელვ−დენ მას−თან ხევ−სურ−ნიც სხვა−ნი:
- “თუ გა−ურ−ჯე−ლად იქ ვე−ყა−რე−ნით,
რა−დღა გვინ−დანან წვერ-ულვაშ-თმანი?
მოგ−ვის−პოს ღმერთ−მა სა−მუ−და−მო−და
სა−ხევსურეთოს სა−ვალ−ნი გზა−ნი!
რო−გორ შა−ვუდ−გეთ ა−რაგვის ჭა−ლას,
რო−გორ-ღა ვნა−ხეთ ჩვენ ჩვე−ნი მთა−ნი?!
- “თქვენ ვერ შეგ−ნიშ−ნეთ ვერც ერ−თი იქა”, -
ამ−ბობს ე−რეკ−ლე, ღი−მი−ლი მოს−დის,
მო−ურ−ჩა გუ−ლი ნამ−ტი−რა−ლე−ვი,
ფიქ−რე−ბი მწა−რე, გრძნო−ბე−ბი გლო−ვის. -
“რომ ვერ ვას−მი−ნე ვე−რა−ვის სი−ტყვა,
ვი−მუქ−რე−ბო−დი, ვსწუხ−დი, ვყვი−რო−დი.
“რამ მო−მიხიბლა ე−რი ერთგუ−ლი?”
თავ−სა ვკი−თხავ−დი, დი−დად ვკვი−რობ−დი.
რომ ვე−რას გავხ−დი, ბრაზ-მორეულსა
გა−მო−მეღ−ვი−ძა... თურ−მე ვსტიროდი”.
- “ეგ არ იქ−ნე−ბის, არ შა−იძ−ლე−ბის!
დაწ−ვა ტაძ−რი−სა რა სათქ−მე−ლი−ა?
რა და−ვა−შა−ვეთ გა−ნა ი−სე−თი,
ღმერთ−მა ა−ი−ღოს ჩვენ−ზე ხე−ლი−ა,
ეგ−რეც აღ−მოგვ−ფხრას, გაგ−ვა−ნად−გუ−როს
და გა−ა−ლა−ღოს ჩვენ−ზე მტე−რია?!
არ შა−იძ−ლე−ბის, ეგ არ იქ−ნე−ბის!” -
ურჩ−ნი ხევ−სურ−ნი ა−მას ჰყვი−რი−ან.
- “რაც ჩვენ არ ვი−ცით, ძვირ−ფა−სო ყმა−ნო,
ის დაწვ−რი−ლე−ბით ცა−ში იციან”, -
უ−თხრა ე−რეკ−ლემ, ო−რი−ვე ხე−ლი
მა−ღა−ღა−დებ−ლად ა−ღა−პყრო მაღ−ლა:
“მად−ლო−ბელ−ნი ვართ, ღმერ−თო ძლი−ე−რო,
რა−საც მოგ−ვივ−ლენ ჭია-მღილთ დაბ−ლა.
გე−ბა−რე−ბო−დეს შენ სა−ქართ−ვე−ლო,
და−უს−რუ−ლებ−ლად მტრის−გან გვე−მუ−ლი!
მე−ტი ვერ შევს−ძელ, ვით ხორ−ცი−ელ−მა,
მტკი−ცედ და−მეც−ვა ე−რი და რჯუ−ლი.
შენ უ−პატ−რო−ნე ტან−ჯულს ქვე−ყა−ნას,
არ მოჰკ−ლა მას−ში გმი−რუ−ლი სუ−ლი,
აზ−რი მი−ე−ცი მა−ღა−ლი, მტკი−ცე,
სი−ცო−ცხლე მყუდ−რო, მოსვენებული!”
იქ−ვე ხევ−სურ−ნიც პირჯ−ვარს ი−წერ−დენ,
აძ−ლევ−დენ ბან−სა ე−რეკ−ლეს ლოც−ვას.
გა−და−ე−ხა−დათ თა−ვის ჩაჩქ−ნე−ბი,
უ−ერთ−დე−ბო−დენ თვით მე−ფის მოთქ−მას.
ამ დროს აღ−მოჩნ−და აღ−მო−სავ−ლე−თით
შვე−ნე−ბა ცი−სა - დი−ლის ცის−კა−რი,
და−ბა−ნა−კე−ბულს ქართვ−ლი−სა ჯარ−სა
ეს−რო−ლა სხი−ვი, რო−გორც ი−სა−რი.
ცისკ−რის ა−მოსვ−ლა ე−რეკ−ლეს წე−სით
ჯა−რის აშ−ლი−სა ნი−შა−ნი ა−რი.
გას−ცა ბრძა−ნე−ბა... აძ−რახ−და ბუ−კი,
ლაშქ−რის აყ−რა−სა მოსთქ−ვამს ნა−ღა−რა.
წა−მო−ი−შა−ლა ერთს წამს ლაშ−ქა−რი,
ა−ას−ხეს ცხე−ნებს აღვირ-ავშა−რა;
აჰ−კი−დეს ჯო−რებს და აქ−ლე−მებ−სა,
დავ−ლად კოხ−ტა−მა რაც ჩააბა−რა,
თა−ვი შე−აკ−ლა მე−ფე ე−რეკ−ლეს
და ქართ−ვე−ლე−ბი მით გაახა−რა.
ან რას გვერ−ჩო−და საბ−რა−ლო გმი−რი,
ჩვენ−თან მას ბრძო−ლა ვინ დააბა−რა?
მოჰ−ყავთ ტყვე−ე−ბი ლეკ-ოსმალისა,
ქართ−ველ−მა ჯარ−მა ვინც ასაპყა−რა.
და−რაზმდა ჯა−რი, ალ−მებს ას−წი−ეს,
ბა−ი−რახტ−რე−ბი და−უდგ−ნენ წი−ნა.
უხა−რის ყვე−ლას: კმა−ყო−ფი−ლი−ა,
გა−მარჯ−ვე−ბუ−ლი ბრუნ−დე−ბა ში−ნა.
წინ მი−უძღ−ვე−ბათ მე−ფე ე−რეკ−ლე,
დი−დე−ბუ−ლე−ბი არ−ტყი−ან გარ−სა;
შვე−ბით სულს ითქ−ვამს მთე−ლი ბუ−ნე−ბა,
ლხე−ნა ე−ტყო−ბა მთა−სა და ბარ−სა.
ცო−ტა გზა გავ−ლეს, ჯა−რი აყ−ვირ−და,
ას−ტყდა სიმ−ღე−რა, და−ა−გუ−გუ−ნა.
“ვა−შა ქართ−ველ ჯარს!” - ა−მოთქ−ვა დაფ−მა,
მო−ბა−ნედ ზურ−ნამ და−ი−ჭუ−ჭყუ−ნა.
ჯა−რის ა−მაყ−სა გუ−ლის ძგე−რა−სა
ბანს ე−უბ−ნე−ბა აბჯ−რი−სა ჟღე−რა.
მი−და−მო−სა სძრავს ცხენ−თა ჭიხ−ვი−ნი,
რახტ-უზანგისა და ტოტ−თა თქე−რა.
დღეს ა−მას ვხე−დავთ. ხვალ რა იქ−ნე−ბა?
რას გვი−ან−დერ−ძებს ბე−დი−სა წე−რა?
მოჰ−ღე−ლავს ჯა−რი რო−გორც ზღვის ტალ−ღა.
ოდნავ-ღა ბჟუ−ტავს ცა−ზე ცის−კა−რი.
რო−დის ახ−დე−ბა, ა−რავინ ი−ცით,
მე−ფის ე−რეკ−ლის ნე−ტავ სიზ−მა−რი?!
1909 წ.
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
Kids.ge-ს რჩევები
ასწავლეთ ბავშვს, ბოდიში მოიხადოს
ასწავლეთ ბავშვს, ბოდიში მოიხადოს, როდესაც ის შეცდომას უშვებს და სხვას აწყენინებს.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ცეკვებოდა ხეეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
მხიარული ზღაპარი ნოტებზემანანა ტონია |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
მზე - დედაა ჩემიხალხური |
|
მდინარემანანა ტონია |
 |
ბებო რატომ გეშინიაელენე სალარიძე |
 |
დედამიწის ლამპაროლუარა ჭანტურია |
 |
*** (თეთრად გადახატულა)დიანა ღვალაძე |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
მშობლიურო ჩემო მიწავ!გალაკტიონ ტაბიძე |
 |
ასპინძის ომზედბესიკი |
 |
მანანას წერილინოდარ დუმბაძე |
|
„ან“-ზე სით მოხვალბესიკი |
