|
რამ გაგაჩინა, ქალაო |
|
ლერწ−მად აჭ−რი−ლო წელ−ში−ა?
ნე−ტა−ვი, ხე−ლით შე−მა−ხო,
შენ რომ ვარ−დი გქონ მკერდ−ში−ა!
რომ და−ვი−ხოც−ნეთ, ი−ქა−ცა
კი−დევ გი−პოვ−ნი მკვდრებ−ში−ა.
შენს ი−ქით, ვინ სთქვა, რო ი−ყოს
ქა−ლი, კა−ცი და ქვე−ყა−ნა?..
ოღომც-კი შენ−თან მამ−ყო−ფე, —
თუნდ ბი−ნას დავსც−დე თემ−თა−ნა,
მოვკვ−დე შენს და−უ−ტი−რებ−ლად,
თუ შე−გა−და−რო მზეს−თა−ნა!
თუნდ სრუ−ლად გას−წყდენ ვარსკვ−ლავ−ნი,
მზემ ტანთ ჩა−იც−ვას შა−ვე−ბი,
ი−სეც მზე−ო−ბას მი−ზა−მენ
შე−ნი ფო−ფი−ნა თვა−ლე−ბი!
ვაჟა–ფშაველა 1886 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
