|
კაფია |
|
(ვუძღვნი შიო მღვიმელს)
მცი−რე რამ შე−მო−ნა−წი−რიმი−ი−ღე თა−ვის ძმისგანა,—
მეც შე−ნებრ გუ−ლი მი−ტი−რის,
და−ჩაგ−რუ−ლი ვარ მტრის−გა−ნა.
ას−წავ−ლე ბავშ−ვებს ბავშ−ვუ−რად
ჰან−გე−ბი გულ−ზე მწდო−მი−ა,
ტრფი−ა−ლი ბუ−ნე−ბი−სად−მი,
მამა-პაპური ო−მი−ა.
ბავშვთ გუ−ლის მე−სა−ი−დუმ−ლევ,
ჰშრო−მობ მღვი−მე−ში ჩუ−მა−და,
ბავშ−ვე−ბის ჭი−რი და ლხე−ნა
გულს მი−გაჩ−ნი−ა წყლუ−ლა−და.
მე რო−დი მო−მე−წო−ნე−ბა
სი−ტყვა ნათქ−ვა−მი უ−მა−და,
ა−მი−ტომ გკოც−ნი პირ−ში−ა,
გად−მო−გეხ−ვე−ვი ძმუ−რა−და!
ვაჟა–ფშაველა 1909 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
